Eifel 2023

9 kleine Berggeitjes gingen naar de Eifel

In het pinksterweekend van 2023 trokken we met de Berggeiten naar de Eifel. We kozen voor de Eifel omdat dit voor bijna iedereen maar een paar uur rijden was en zo konden er meer Berggeiten mee dan ooit te voren. We waren met 9 Berggeiten, Stekke, Jeroen, Koen, Jolle, Smolders, Jurgen, Wouter, Marc en Stoppie naar de Eifel afgezakt!

Dag 1: 8 Berggeiten gingen fietsen.

We hadden met z’n alle afgesproken om 11u op een grote parking vlak bij onze verblijfplaats.
Omdat we pas om 15u in ons huisje mochten besloten we ervoor een tochtje van een uur of 2-3 te rijden.
Ongelofelijk maar waar iedereen was min of meer om 11u daar, Smolders ging pas in de avond aankomen. We vertrokken met 8 Berggeiten om 11u45, de eerste kilometer was direct bergop maar daarna was het natuurlijk ook bergaf en met koude handen mochten we direct 2km dalen, leuk!
Na een heel kort stukje in een vallei begonnen we direct aan de eerste echte klim, de Mariawald, zo’n 5km lang aan een gemiddelde van 5%, bijna de hele klim rijdt je door een bos met amper verkeer, zalig! Jurgen en ik kwamen samen boven met de rest van de Berggeiten niet veel na ons, alleen op Jeroen was het wat langer wachten, niet onlogisch aangezien hij nog herstellende was en dit weekend heel rustig aan zijn eigen ding ging doen. Jeroen besloot dan ook om vanaf hier terug te keren naar de parking (cafe) via een lange valse afdaling.
De rest van de Berggeiten daalde af naar Gemünd, om aldaar aan de volgende klim te beginnen.
Deze klim ging vanuit Gemünd naar Herhahn en was zo’n 4km aan terug 5%, al was deze klim minder leuk omdat er veel verkeer was.
Gelukkig had ik een goeie dag en kon ik op de grote plaat naar boven en was ik er dus ook snel vanaf, omdat de klim niet zo lang is moest ik ook niet lang wachten op de rest!
Vanaf hier was het 8km dalen naar Einrurh waar we een drankpauze hielden aan de oevers van de Rur. Het stuk dat volgde was wederom 8km maar deze keer een paar korte klimmetjes en afdalingen, daarna volgde de moeilijkste beklimming van de dag, de Kersenberg naar Steckenborn. De Kersenberg was een klim van 4km aan bijna 6%, dit lijkt op zich niet zoveel maar de eerste helft is veel moeilijker, zo’n 8%, dan de tweede helft. Ik denk ook niet of Stekke wist dat de klim 4km lang was want die schoot er vandoor op het eerste stuk (de Kirschberg), maar dit was ook het moeilijkste stuk en hij viel al snel helemaal stil. Uiteindelijk kwam ik en Jurgen samen boven, toffe beklimming met amper auto’s en goeie asfalt, op een bepaald moment lijkt het even of je in Zwitserland bent want je rijdt door wat lijkt op Alpenweiden. Het tweede stuk is een stuk makkelijker waardoor je daar kan recupereren. Na de klim was het nog 16km vlak en dalend naar onze verblijfplaats in Eifeler Tor.
Het eerste ritje was zo’n 55km met toch al een dikke 1000hm

Dag 2: 8 Berggeiten stond aan de start, 6 kwamen samen aan de finish.

Zaterdag stonden we aan de start met 8 Berggeiten voor de koninginnenrit van dit weekend, Smolders ging een wandeling maken, hij had zijn klimbenen thuis vergeten.
De start was direct bergop, de Kermeter, 3km aan bijna 6%, een goeie opwarmer dus.
Bovenaan hergroepeerde we, na een kilometer of 5 daalden we terug af naar Gemünd, dezelfde afdaling als de dag ervoor. In Gemünd ging Jeroen terug zijn eigen weg op. Ook de volgende klim was die van de dag ervoor, gelukkig was er nu minder verkeer, deze keer hield ik me in want ik wist dat er nog genoeg klimwerk ging komen.
Na de afdaling naar Olef was het meteen bergop, de Wintzener Straße klim, 2,5 kilometer klimmen aan bijna 7% met een pittig begin want de eerste 800m zijn bijna 9%. De klim gaat over een hele rustige weg naar Wintzen, een heel klein dorpje, na die eerst 800m gaat het er gelukkig wat gematigder aan toe aan zo’n 5% met enkel nog een kort steil stukje net na het dorpje. Een halve kilometer na het dorpje kwamen we boven in een bosje. Na een afdaling was het zo’n 20km hele tijd op en af met bergjes van max 2km en nooit echt moeilijk. Toen kwamen in het mooie Bad Münstereifel, een oud omwald stadje, daar namen we tijd om iets te drinken. De langste helling van de dag (en van de vakantie) kwam direct na onze cola-stop, de Knippberg, een klim van zo’n 6,4km aan 4%, dus geen moeilijke klim maar je bent er toch effe aan bezig, ook al kan je hem op de grote plaat doen. Als je boven bent is het ook nog niet helemaal gedaan want na een korte afdaling was het terug anderhalve kilometer klimmen aan iets hogere steilte graad van 5%. Gelukkig waren de volgende 5km bergaf en konden we dus even op adem komen. Wat nu kwam was een lang stuk vals plat met een optioneel bergje naar een klein dorpje, omdat we met een paar man wat voorlagen hebben we dit er dan ook effe bij gepakt en dat was de goeie keuze want erna kwamen we allemaal samen aan het zelfde kruispunt. De volgende 22km waren voornamelijk bergop en de eerste 5km zelfs op een heel mooi fietspad, na een dikke 15km van de 22km hielden we even halt in Kall. Daar hadden we een terrasje gevonden om iets te drinken, en dat was ook wel nodig, bij velen waren de benen al serieus moe. En bij 1 persoon was het meer dan alleen de benen, toen we met z’n allen rustig aan onze cola bezig waren, sloot Marc effe zijn ogen, wij dachten dat hij gewoon effe moet was, maar ineens leek hij flauw te vallen want als Stekke zijn hoofd niet had tegengehouden had hij een serieus klap op tafel gehad. Hij werd ook meteen terug wakker en herinnerde zich hier niets meer van, wij dachten dat hij gewoon een serieuze suikerdip had (dit kan gebeuren als je al een tijd geen suikers hebt gegeten en dan ineens een hele hoop binnen krijgt), maar toen dit een tweede keer gebeurde en hij hier weer niks van herinnerde besloten we toch het zekere voor het onzekere te kiezen en lieten we Jeroen komen met de verhuismobiel/ambulance. Nadat Jeroen de patiënt had meegenomen was het voor ons nog een dikke 20km tot de finish, gelukkig waren de eerste 5km licht dalend. De eerste afdaling van de dag kwam nu als laatste (lange) klim, de GemünderBerg, deze klim is zo’n 2,5km aan bijna 7%, geen moeilijke klim dus maar omdat deze kwam na een lange zware dag was het voor sommigen toch serieus afzien. Ikzelf had nog wel goeie benen en kon eigenlijk op een redelijk tempo naar boven, ik pakte zowaar nog rond de 30” op Jurgen en Stekke. De afdaling die erna kwam was de eerste klim van de dag ervoor, deze zou nog leuker zijn geweest als er halverwege geen rood licht was. Er kwam nu nog 1 obstakel en dat was de muur op ons vakantiedomein (dit lag op een heuvelflank), Stekke wou op de verrassing spelen en trok al heel snel de gas open, maar zijn diesel had niet meer genoeg brandstof en hij moest de rempedaal 😉 induwen. Jurgen had ook meteen op Stekke gereageerd en moest daardoor de strijd ook al snel staken, ik had zelf voor 1 keer me kalm gehouden (of eerlijker, ik kon niet reageren op de versnelling van Stekke) en kwam daardoor vanzelf op mijn tempo vooraan en kwam als eerste over de finish, deze lag aan het cafe op het domein van ons huisje, waar de dorstigen (wij dus) zich konden laven.
Er stonden die dag 111km op onze teller en zo’n 1900 hoogtemeter.

Dag 3: 6 Berggeiten stonden aan de start, 5 man kwam aan (maar niet allemaal dezelfde).

Zondag waren de Berggeiten aan de start Stekke, Jeroen, Jolle, Wouter, Stoppie en ik, Marc besloot verstandelijk om te herstellen van de dag ervoor en Jurgen moest naar een fietsenmaker nadat er een probleem was opgedoken met zijn remmen (toch belangrijk in de bergen).
Na 2km begonnen we met klimmen, de eerste klim was zo’n 7 km maar eigenlijk waren dit 2 stukken waarvan je alleen de eerste 1,5km echt klimmen kan noemen. Dit eerste stuk van 1,5km was zo’n 7%, daarna besloten we even te wachten op elkaar en de rest van de klim in groep te doen aangezien dit maar 3% was. Na 7km klimmen was het wel nog niet gedaan, daarna waren er nog zo’n 5km vals plat, gelukkig konden we daarna profiteren van een leuke afdaling tot aan kilometer 20, zalig zo’n afdaling zonder verkeer!
Na de afdaling besloten Jeroen en Stoppie terug te draaien, de rest (4 Berggeiten dus) moesten meteen terug klimmen, de Rurberg, een klim van bijna 6km aan 4% maar waarvan de 2km eigenlijk meer een uitloper is. De eerste 4km is dus echt klimmen en dit met 6 haarspeldbochten. De eerste 1,5km waren wat druk want je rijdt dan op een grotere baan, gelukkig ga je van die baan af in haarspeldbocht 3, nog 4 haarspeldbochten om te genieten dus! En genieten konden we, zalige asfalt, vanaf dan geen verkeer en ook nooit super lastig! We kwamen allemaal apart boven nadat iedereen zijn eigen tempo had gereden op het eerste stuk. Alleen het duurde heel lang voor Stekke boven kwam en wat nog vreemder was, Stekke had Jolle nog voorbijgestoken, dus Stekke had voor Jolle boven moeten komen. Na toch een dikke 5 minuten wachten besloten we toch eens te bellen, zonder resultaat. Na een kleine 10 minuten kwam hij dan eindelijk boven maar wij stonden een beetje verder waar er plaats was en Stekke zag ons niet en reed de verkeerde kant uit, we riepen nog hard maar geen reactie, Wouter besloot er dan maar achteraan te rijden. Na een paar minuten waren Wouter en Stekke dan toch in zicht, Stekke had blijkbaar een boodschap van de natuur ontvangen bergop en was toen door Jolle voorbij gereden. Nu we terug met 4 Berggeiten waren konden we dan toch weer verder en what goes up must go down, zodus we konden weer genieten van een afdaling, in deze afdaling zaten ook een paar haarspeldbochten, genieten!
Wat er dan volgde, de” Rothe Kreuz” klim, was een zalige beleving en een waarvoor ik zelfs al eens ben teruggegaan! Dit stukje paradijs begon in Dedenborn en het eerste stuk was zo’n 2km aan 5%.
Op dit eerste stuk kregen we het gezelschap van een groepje triatleten uit Denemarken. We konden zo in het wiel het eerste stuk doen, maar blijkbaar was hun beklimming daar al gedaan. Voor ons begon dan pas het moeilijke gedeelte, een stuk van ongeveer een kilometer aan 10%, redelijk lastig zeker omdat er toch wel wat bladeren lagen op het slechte asfalt (goed nieuws, er ligt nu een splinternieuwe laag op). En op dit stuk reed je voorbij een halve bareel met daarop het goede nieuws: geen auto’s toegelaten (maar dan in het Duits)! Nu volgde er een stuk van zo’n 8km licht bergop (zo’n 2%) met af en toe een ietsje zwaarder stuk, heel de tijd in een bos en bijna heel dit stuk waren auto’s niet toegelaten! Net voor je boven was kwam je een boswachtershuis tegen met de naam Rothe Kreuz, vandaar de naam van de klim dus. Boven werd er wederom op elkaar gewacht, na een dikke 5km op en af hielden we halt in Rohren waar we in een klein hotelletje een cola’tje dronken. Eens onze cola op was konden we deze even laten zakken in een technische afdaling om meteen daarna de suikers te gebruiken op een klimmetje van 2,5km aan 7%. Gelukkig was er daarna een vlak stuk van zo’n 9km om even in groep te kunnen rijden, de 5km daarna waren bergaf. Na deze afdaling kwamen we in een klein maar prachtig valleitje met een dorpje, Simonskall, daar waren een paar cafeetjes open en waren we van plan iets te eten. Net toen we aankwamen kreeg ik ook een telefoontje van Jurgen, hij had zijn technisch euvel verholpen en de route omgekeerd begonnen om ons dan tegemoet te rijden. Maar blijkbaar waren wij hem net voorbij gereden toen hij in een tankstation een drankje was gaan kopen. Omdat we toch goed zaten besloten we gewoon wat langer te wachten zodat we de laatste 30km samen konden rijden.
Natuurlijk kwam na de ontspanning meteen de inspanning, we moesten meteen terug omhoog, de Simonskall climb (ja ze zijn hier niet echt origineel met namen), 3km aan 5,5% met een groot gedeelte boven 6%. Ofwel had ik nog goeie benen ofwel waren de benen van de andere Berggeiten al moe want ik reed zonder te versnellen een dikke 2 min weg van de rest.
Na een korte afdaling volgde alweer een klim, de Kalltal, een klim naar het dorpje Schmidt, de klim is zo’n 3,8km aan 5% en heel gelijkmatig maar deze klim was niet zo leuk omdat er veel verkeer was. Maar dat weerhield er me niet van om mijn goeie benen te gebruiken en ik reed nu nog verder weg, zo’n 2 en halve minuut. De afdaling naar Nideggen was zo’n 6km en niet zo technisch, de laatste 15km waren vooral vlak met de finish terug op de muur die we de dag ervoor ook hadden gedaan, maar nu de verhoudingen duidelijk was werd er gewoon op tempo naar boven gereden.
We hadden die dag 103km gereden met zo’n 1800hm.

Dag 4: 3 Berggeiten bleven over.

Maandag was onze laatste dag, maar we vertrokken pas om 14u en dus konden we nog een kort ritje doen. Tenminste dit hebben Stekke, Jurgen en Ik toch gedaan de rest had geen goesting meer.
We begonnen met de klim die we op dag 1 ook als eerst hebben beklommen, maar nu reden we samen naar boven, boven draaiden we deze keer af naar rechts en daalde we via een klein wegje met vele nieuwe stukken asfalt af naar de Urft Stuwdam, daar dronken we een colaatje.
Omdat we niet heel veel tijd hadden, en omdat er eigenlijk niet veel andere asfalt wegen toekwamen aan de dam, besloten we om via dezelfde weg terug naar boven te gaan. Deze beklimming is een kleine 4km aan 5,2%, een heel onregelmatige beklimming want er waren zowel stuk van 11% als zo goed als vlakke stukken. Anderhalve kilometer voor de top op een vlak stukken kwamen er ons 3 Nederlanders voorbij gereden, en omdat ik voelde dat de benen nog wel ok waren besloot ik om in te pikken. Een bocht later, op het laatste steilere stukje besloot de man die in derde positie reed te versnellen en omdat ik in zijn wiel reed besloot ik mee te gaan, die man reed een bijzonder (voor mij toch) strak tempo en samen met hem reed ik op een kilometer nog bijna een halve minuut weg van de andere 2 Nederlanders. Net voor de top plaatste hij nog een versnelling en moest ik ook lossen. Jurgen was de 2 Nederlanders ook nog voorbij gereden en Stekke kwam in hun wielen ook boven.
Gelukkig was het vanaf daar bergaf tot aan ons huisje en konden we even genieten van 4 dagen vol met leuke en ook minder leuke momenten.
Deze laatste rit was een kleine 24 km en 500hm, in totaal hebben we dus zo’n 293km gefietst en zo’n 5200hm overwonnen.