Ardennenweekend 2018

In plaats van een Vogezen weekend zijn we met de Berggeiten dit jaar naar de Ardennen getrokken, de Berggeiten die aanwezig waren: Stekke, Jeroen, Jolle, Koen, Jurgen, Marc, Dorien en Kurre.
We verbleven in een heel mooi huisje aan de voet van de Côte de Wanne in Trois Ponts, Villa Manonfat.
Hieronder mijn dagboek van het weekendje:

Vrijdag

We hadden geen vast tijdstip afgesproken vrijdag, daardoor kon er meer volk komen zeker omdat er mensen zijn die vrijdag nog werken.
Zelf ben ik samen met Kurre met de fiets tot daar gereden, 135km met vele hoogtemeters:
De eerste 70km was bijna dezelfde route als Haasrode-Hoei-Haasrode, redelijk kalm maar, behalve de laatste 15km, waren de meeste wegen slecht geasfalteerd.
In Hoei moest natuurlijk de Muur van Hoei worden beklommen, dit ging mijn eerste keer worden, en als ik eerlijk moet zijn ik dacht dat het moeilijker zou zijn! Het is dan wel zeer steil maar het is ook niet lang en dus kan je eigenlijk puur op kracht boven raken.
Bovengekomen heb ik even op Kurre gewacht, die had maar een 25 achteraan en was dus via de iets makkelijkere kant gereden (zaten nog stukken van 10% in) maar die was natuurlijk langer.
De volgende 13km waren de minst leuke kilometers van het hele weekend, lange rechte stukken vals plat met heel veel verkeer. Tot we in het dorpje Fraiture eindelijk op rustige wegen kwamen, na een paar kilometers op en af was er ook de eerste lange afdaling, naar Comblain-la-Tour. Daar vonden we eindelijk ook een plaats om water te kopen, daarnaar waren we al ettelijke kilometers op zoek!
Onze bevoorrading kwam net op tijd, de lange hellingen kwamen eraan, beginnende met de Côte de Comblain, een loper van 2,5km aan 5%. Toen ik boven kwam moest ik wel even terugkeren, Kurre had een afslag gemist, maar ik heb hem heel snel teruggevonden.
Een paar vlakkere kilometers later was er al de volgende helling, een stuk van de Côte de Harzé en na een korte afdaling direct de Côte de Werbomont samen toch 8km, wel maar aan 4%.
Na een afdaling van 5km begonnen we aan de Ancienne-Barrière, 4,7km aan 5%. Ik had deze heuvel al eens gedaan en net zoals toen was het zo snel mogelijk naar boven, want door de vele auto’s is het echt geen leuke beklimming, eerder 1 waar je over moet om naar Trois-Ponts te gaan.
Boven hebben we genoten van de nodige suikers en alcoholische dranken.
Daarna was het een leuke afdaling tot in Trois-Ponts waar Jeroen en Jolle ons opwachtten aan de plaatselijke horeca.
Na een uurtje zijn we dan naar het huisje gereden, daar hebben we de kamers verdeeld.
Beetje later kwam Marc aan, in de late namiddag kwamen Stekke en Dorien aan. Net toen we aan het eten begonnen kwam ook Jurgen aan. Na het zeer lekkere eten (stoofvlees en koninginnenhapje) hebben we s’avonds nog genoten van een heerlijke avond onder vrienden.

Zaterdag

s’Ochtends, na een lekker ontbijt, vertrokken we (Jeroen, Jolle, Jurgen, Marc, Kurre en ik) voor de koninginnenrit van het weekend met heel veel beklimmingen, maar daarover later meer.
In een verstrooide bui was ik mijn drinkbussen vergeten en had dit pas door na een paar kilometer, dus zo snel mogelijk teruggereden, de anderen gingen verder rijden, Marc dacht dat hij de route kende. Ik kwam redelijk snel aan de voet van de eerste beklimming, de Rosier Oost, de moeilijkste kant van de Rosier zo’n 4km aan 6%. Ik reed redelijk snel naar boven in de hoop nog wat volk in te halen, maar dat gebeurde maar niet, boven stond de rest al te wachten. Bleek dat ze langs de zuidkant naar boven gereden waren, moeilijk om dan iemand in te halen natuurlijk!
Na de afdaling van de zuidkant van de Rosier, ja de kant waar de rest net naar boven was gereden, kwam al de volgende beklimming, de Vecquée.
Een mooie beklimming bijna helemaal in een bos, de Vecquee is zo’n 3km aan 6%, ik wou mijn benen eens testen en reed met een stevig tempo naar boven. Marc kon een kleine kilometer volgen, Jurgen moest er de laatste 700m af, de benen waren goed en ik had veel goesting in de rest van de dag!
Na deze klim was er een heel snelle afdaling, voornamelijk door goed asfalt en weinig bochten, onderaan konden we nog genieten van een wel heel speciale Lada!
De volgende klim kwam niet veel later, de Col du Maquisard 3km aan 5%, en nergens boven de 8% dus een echte loper, ook een hele mooie klim, een echte aanrader!
Boven wist Kurre nog te zeggen dat er net voor het einde van volgende afdaling je even naar links kon om het steilste stuk asfalt van België mee te pakken.
Omdat ik en Jurgen toch wat sneller waren gedaald en omdat de rest beneden in Aywaille toch een pauze ging pakken besloten we om het te proberen.
Man wat een onding, super steil (16% gemiddeld!), zo steil dat mijn voorwiel een paar keer van de grond kwam, gelukkig was het maar 800m anders was ik waarschijnlijk wel afgestapt, de naam van het onding: Sur le Thier! Omdat de oude weg naar beneden in onbruik bleek moesten we via het steile stuk terug naar beneden, dat was echt met de billen toe geknepen, mijn remblokjes ruik ik nu nog!
Tijdens een welverdiende pauze in een cafeetje in Aywaille probeerde Kurre onze route te veranderen want hij wist wat de volgende beklimming was en wou deze niet doen met zijn 25 achteraan, jammer genoeg wou niemand een omweg van 10km doen!
De volgende helling dus, de Chambralles een echt rot ding, je begint er direct aan met het zwaarste stuk tijdens de eerste 300m aan 14%, daar hebben heel wat Berggeiten gevloekt, waaronder mezelf en dat is mij nog nooit overkomen! Daarna blijft het nog zeker 1,5km doorklimmen met een paar stukken aan 10%, de klim komt nooit onder de 6% en de meeste stukken zijn boven de 8%!
Het was er ook verschrikkelijk warm, zeker tussen de velden boven was het precies of je in een oven stond! Daarna was het ook niet meteen naar beneden, het was een goeie 5km op en neer. Daarna beklommen we de Côte de Havelange een mooie tussenklim van 3km aan 5%. Een paar kilometer later was er eindelijk een afdaling, de afdaling van de Côte de Lorcé, indien hier beter asfalt had gelegen was dit een super leuke afdaling geweest want veel verkeer was er niet en er zitten leuke bochten in.
Direct na de afdaling was er al de volgende klim, een onbekende tussenklim dacht ik, maar Kurre en Jolle herkenden de klim meteen, Côte de Chession 3km aan 5%, geen moeilijke klim maar wel heel mooi en zeer rustig, we besloten om samen tot boven te rijden.
Na de afdaling van de Chession was het direct terug naar boven, de tweede keer Ancienne-Barrière van het weekend. Deze keer besloot ik het wat rustiger aan te doen en nam Jurgen en Marc mee op sleeptouw. Een kilometer voor het einde versnelde ik wat voor Jurgen, Marc moest er daardoor wel af, op 300m van het einde liet ik Jurgen versnellen voor een goeie tijd, ik kwam een paar seconden later boven. In het cafeetje boven bestelde ik direct 2 drankjes, de anderen kwamen even later ook boven, nadat mijn drankjes op waren en mijn bussen gevuld vertrok ik, alleen want de rest had geen zin meer om verder te rijden en gingen direct door naar Trois Ponts. Ik moest ook wel eerst richting Trois Ponts maar anderhalve kilometer ervoor draaide ik rechts de Côte de Saint-Jacques (4,7km aan 4,3%) op. Het begin tot aan Mont de Fosse is redelijk zwaar, zeker met zware benen, daarna loopt het nog 3,5km door aan een wat makkelijker gemiddelde tot in Dairomont, een mooie beklimming en heel rustig.
Daarna direct afgedaal naar Grand Halleux waar de Côte de Wanne start. De Wanne is een bekende helling en langst deze kant de lastigste. Als je de cijfers bekijkt lijkt het nochtans geen moeilijke klim, 3,5km aan 5%, maar er zit een afdaling in van 500 meter. Het moeilijkste stuk begint na een goeie 2km en is kaarsrecht 1km tegen 11,5%, en dat is vooral mentaal zwaar omdat je nergens een rustpunt hebt en je ziet gewoon steeds die muur voor je liggen, gelukkig is het laatste stuk direct een pak makkelijker en in een gezellig bosje. In Wanne nog een paar foto’s getrokken en dan de afdaling ingezet naar ons huisje want dat lag aan de voet ervan.
Daar aangekomen bleken de Rode Duivels al voor te staan tegen Engeland voor de derde plaats van het WK. Dan maar direct een douche gepakt en daarna de Belgen de derde plaats zien binnen halen. s’Avonds zijn we gaan eten in Trois Ponts dit was niet veel bijzonder. Daarna nog een marginaal feestje mee gepakt in het plaatselijke buurthuis, inclusief salto van een quad.
Net voor het slapengaan hebben we in ons huisje nog een digestief (of meer dan 1) gedronken en was er vooral veel grootspraak over de dag erna.

Zondag

Voor sommigen was het zondag een moeilijke ochtend, mede door de digestiefs de dag ervoor en door het vooruitzicht van wat ging komen. Na een lekker ontbijtje begon we eraan, Kurre ging deze keer wel niet mee want die was al vertrokken naar Leuven en dit opnieuw met de fiets! Dus zochten we een vervanger, de voorzitter zorgde daarvoor. We begonnen met de Thier de Coo een monster van een klim, want bijna 2km klimmen aan bijna 11% is echt superzwaar! Mijn benen waren nog goed en samen reed ik met Jurgen tot aan de muur in het bos en daar kon ik nog een tand bijschakelen en reed mijn beste tijd ooit erop! Na Jurgen kwam totaal verrassend Stekke als derde over de muur, zonder Jolle in het wiel, daarna kwamen Marc en Jolle. Jeroen had het gevecht met de zwaartekracht verloren en moest het laatste stuk te voet naar boven.
Na een korte afdaling naar Stavelot stond direct de Stockeu te wachten, voor 2 van ons was het de eerste keer, Marc en Jeroen konden deze ook afvinken. De Stockeu is een heel bekende klim, dit mede door het monument van Eddy maar ook doordat het een hele zware klim is, 2,3km aan bijna 10%! En het steilste stuk begint direct en blijft doorlopen tot aan het monument je komt niet onder 10% met een goeie 200m zelfs aan 19%! Daarna blijft het nog anderhalve kilometer klimmen aan 7-8% gemiddeld met net voor de top nog een stuk van 11%, je bent echt blij dat je boven bent. Tenminste ik toch, de anderen hadden even gestopt aan het monument om wat foto’s te pakken, dan maar teruggekeerd en hebben we samen nog eens de laatste anderhalve kilometer gereden.
Net na de afdaling zette de Voorzitter ineens een sprint in, die vond zijn tweede jeugd ineens terug, ik moest van ver komen maar geraakte nog net voor hem over onze denkbeeldige streep, het mooie dorpje Wanne! Na een afdaling (en kort klimmetje) naar Grand Halleux kwam de laatste klim van dit Ardennenweekend, de Tier de la Cognée (3,5km aan 5,6%), een mooie rustige klim die ik al een aantal keer had beklommen en is voor iedereen haalbaar. Ik reed er samen met Jurgen en Stekke naar boven, tenminste toch in het begin, want als laatste beklimming wou ik er toch iets van maken en stak er een paar versnellingen in. Stekke moest bij de tweede versnelling even passen maar kwam toch nog terug, bij de derde moest hij er toch af en hing enkel Jurgen er nog aan. Ik dacht dat Jurgen nog goed zat en maande hem aan om zelf eens te versnellen, maar blijkbaar ging het al te snel voor hem want hij vertelde me dat ik het zelf maar moest doen, zogezegd zo gedaan en zette nog een spurtje in, met een PR tot gevolg, leuk na een zwaar trainingsweekend!
In de afdaling naar Trois-Ponts zijn we nog ergens misgereden want het ging ineens met 25% naar beneden, Jurgen is de week erna daar nog naar boven gereden, als je wilt weten hoe hem dat verging moet je het hem maar eens vragen in persoon!
Door de steiltegraad moesten we onze remmen toch even laten afkoelen en gelukkig was er aan de voet van de afdaling een terraske!
Na een uurtje waren de remmen afgekoeld en reden we naar het huisje, daar maakten we ons klaar en namen met voldoening afscheid van de Ardennen, maar niet voor de laatste keer!

Kortom nog de statistieken: 280km en 4700 hoogtemeter!