Vogezen Weekend+Trois Ballons 2018

Hierbij een kort relaas van onze trip naar de Vogezen, dit jaar was vooral in het teken van de Trois Ballons die Butcher en ik gingen rijden, Jeroen en Kurre waren dan weer van plan om wat te trainen.
Dit jaar waren Sophie en Patricia er ook bij, ze gingen vooral genieten en ons zaterdag steunen bij de Trois Ballons.

Donderdag:

Butcher, Jeroen, Kurre en ik vertrokken rond 11u in Leuven, na 5 uurtjes in de auto met vooral veel regen kruisten we eindelijk het dorpje dat het dichtst bij ons vakantiehuisje lag, een verlaten kuuroord genaamd Plombières-les-Bains, maar meer daarover later.
9km later kwamen we aan ons huisje, een mooi oud huis met een gigantische tuin en “In the middle of nowhere” is echt van toepassing hier, maar wat mooi!
Na een korte rondleiding in het huisje zijn we met de mannen naar de winkel gegaan.
Na heel wat zoeken (vooral naar de glazen boterhammen), en een kar vol met “sportvoeding” reden we met open mond terug naar het huisje, want wat was het hier toch mooi en op de kop toe nog eens heel rustig!
Na onze auto snel te hebben uitgeladen zijn we nog een stukje gaan fietsen om de stijve benen van de autorit wat los te gooien. Onze verblijfplaats lag aan het begin van een helling van zo’n 6,5km, al zijn alleen de middelste 1,5km wat moeilijker, dus ideaal om wat op te warmen. Na de eerste helling was er een klein plateau waarna we afdaalden naar Plombières-les-Bains, en daar bleek de eerste indruk ook de juiste, er was heel wat leegstand en er stonden gigantische hotels en thermen maar veel leven was er niet meer en het toerisme begint hier toch op zijn einde te lopen. Na ons kort bezoekje moesten we snel terug voor het donker werd, vanuit Plombières-les-Bains was het dan wel terug naar boven tot we terug op het plateautje waren maar dan was het natuurlijk heel de tijd naar beneden en ik en Jeroen hebben onze afdaling direct eens kunnen testen.
Na ons kort tochtje kropen we snel de douches in, daarna kropen we in de auto om een restaurantje te gaan zoeken in Plombières-les-Bains. We hadden in ons eerste korte bezoekje gezien dat er verschillende restaurants waren maar toch bleek dit een moeilijke taak, blijkbaar wou er niemand geld verdienen aan 4 hongerige Belgen want in 3 restaurants wezen ze ons af met het excuus dat keuken al gesloten was.
Gelukkig was er nog een groot frituur (waar je ook kon zitten), waren we wel zeer welkom en werden we goed bediend! En eigenlijk viel het eten nog wel mee, voor de meesten was het zelfs te veel!
Na ons etentje zijn we teruggekeerd naar onze verblijfplaats en hebben we samen met Sophie en Patricia, die laat waren aangekomen, nog genoten van wat geestrijke dranken.

Vrijdag:

Vrijdag waren we met 3 groepjes die elk iets anders ging doen.
Butcher en ik zijn eerst ons nummer gaan afhalen aan de start in Luxeuil-les-Bains, veel volk was er nog niet dus het inschrijven ging heel snel.
Daarna zijn we nog een laatste korte ritje gaan rijden richting Bains-les-Bains daar een colaatje gedronken, dus geen coffee-ride maar een cola-ride, alvorens terug te keren. De terugweg was heel mooi, met een meertje bovenaan een bergje van een kilometer of 2-3. We moesten wel afdalen op de zeer oude weg van Le Clerjus, eigenlijk een weg die niet meer gebruikt wordt behalve door wat wandelaars en mtb’rs!
Na een douche en een korte lunch hebben we onze fietsen en kledij klaar gemaakt voor de grote dag, daarna hebben we vooral gerust.

De ladies zijn een bezoekje aan het stadje Belfort gaan brengen, een mooi stadje maar spijtig genoeg was het belfort (een soort citadel) zelf gesloten. Toen ze terugkwamen hebben we plannen gemaakt voor de bevoorradingen, dit bleek niet zo simpel. De dames waren nog niet vaak in de Vogezen geweest, aan de Trois-Ballons doet zo’n 3000 man mee en moet je dus de kleine baantjes mijden. Ze zouden aan de eerste bevoorrading in Travexin wachten na zo’n 82km. Van daaruit gingen ze naar de top van de Grand Ballon net na de tweede bevoorrading, ideaal als het slecht weer zou zijn. Van daaruit was het moeilijk om nog ergens anders te wachten en gingen ze dus meteen naar de finish rijden op de Planche des Belles Filles.
Jeroen en Kurre hebben die dag een stevige rit gereden van zo’n 90km met meer dan 1000hm, ze wouden eerst nog meer doen, maar de te lange zadelpen van Kurre’s nieuwe fiets bleek een te groot probleem.
Na een lekker spaghetti, die we lekker buiten opaten, was het vroeg ons bed in, we moesten er vroeg uit!

Zaterdag:

Zaterdag ging de wekker af om 5 uur, deze keer beter geslapen dan voor het Alpenbrevet. Aan de ontbijttafel was het stil, zelf heb ik niet heel veel gegeten, logisch als je niet gewoon bent om zo vroeg te eten.
Na een korte autorit konden we nog redelijk dichtbij de start parkeren, vooral omdat de auto daar niet moest blijven staan en we dus niet kieskeurig waren.
Toen we naar de start reden leek het erop dat we van voor konden starten, tot we de bocht om reden, daar stond al een massa volk! Ik denk dat we uiteindelijk bij de eerste 800 zijn gestart, en dan stonden we nog redelijk ver van voor, achter ons stonden nog zeker 2000 man.
Na een halfuurtje weerklonk het startschot, na een paar minuten echt vertrokken. De eerste 20km waren zeer snel (rond de 40km/u), maar veel minder hectisch dan eerst verwacht. Ik en Butcher zaten ook nog steeds samen, na 15km en heel wat groepjes te hebben voorbijgereden bevonden we ons in een groot groepje waarin we me makkelijk meekonden.
Na 19km kwamen we aan een eerste klimmetje, een klimmetje van zo’n 2,5km aan 5%, makkelijk mee naar boven gedreven. Na de eerste afdaling moest ik wel een gaatje dichten, Butcher had er zin in, nog complimenten gekregen dat ik dat gaatje op mijn eentje had gedicht.
Na een kilometer of 5 in een valleitje kwamen we aan het volgende klimmetje, qua lengte en percentage ongeveer gelijk aan het vorige, alleen moest je erna nog 5km vals plat naar boven voor je aan de afdaling begon. Ergens op het klimmetje was ik Butcher blijkbaar kwijtgeraakt, maar vraag me niet wanneer want ik had het pas door na de afdaling. Na deze afdaling was er de eerste bevoorrading, die liet ik rechts liggen want ik had nog genoeg eten en drinken om tot bij de volgende bevoorrading te raken. Net voor de eerste échte klim van de dag, de Ballon de Servance (7km aan 7%), begon het lichtjes te regenen. Heel even aan gedacht om een jasje aan te trekken maar ik zat net in het goeie ritme en besloot ik gewoon verder te rijden. Ergens in het midden van de klim begon het dan serieus hard te regenen, maar koud was het nooit. Op de Servance is er een km aan 11% en dit deed toch wel even pijn, maar ik bleef goed in mijn ritme en stak heel veel volk voorbij. De afdaling is andere koek, na vorig jaar wist ik wel dat de eerste 3km heel slechte asfalt waren, en dit was niet veranderd! Met dichtgeknepen billen en remmen reed ik naar beneden, er zoefden mij verschillende mensen voorbij, ik ben geen goeie daler en liever wat trager dalen dan vallen! Gelukkig begon het na een kilometer of 6 wat minder te regenen en begon het afdalen ook wat makkelijker te gaan. Na de afdaling kwamen we in een dorpje (Le Thillot) waar de tijd werd stopgezet na een paar overtredingen vorig jaar. Daarna waren er nog een stuk of 10km in een vallei waar ik eerst in een klein groepje zat (een man of 6) maar ieder deed wel zijn beurt en we reden snel naar een grotere groep waar er genoeg mensen op kop reden. In deze groep reed ik dan tot aan de tweede bevoorrading. Aan deze bevoorrading stonden Sophie en Patricia te wachten, en die hadden meteen slecht nieuws; Butcher bleek in de afdaling in een put te zijn gereden en boven op een lekke band een slag in zijn wiel te hebben gekregen, hij ging nog tot aan de bevoorrading rijden maar daar ging hij opgeven. Ik heb nog gezegd dat ze zeker moesten proberen om hem te overtuigen verder te rijden, maar de slag in zijn wiel bleek te groot.
Zelf had ik echt nog zeer goeie benen en ik had al uitgemaakt dat ik vandaag zeker ging uitrijden!
Net na de bevoorrading kwam je vrijwel meteen aan de volgende beklimming, Col d’Oderen, 1 van de weinige Cols van de Vogezen die ik nog niet had beklommen. Ik ging rustig van start, misschien iets rustig want ik liet een groep rijden die daarna steeds op dezelfde afstand bleef. Op de beklimming was dit geen probleem maar na de beklimming en de afdaling betekende dit dat ik in het volgende vlakke stuk naar de Markstein bijna alleen kwam te zitten. Gelukkig stelde dat vlakke stuk niet veel voor en al snel kwamen we aan de voet van de Markstein (20km aan 3,5%). Van de Markstein wist ik nog dat het moeilijkste stuk kwam na 3km en 5km lang was en dat daarna nog de 3km zwaarder waren. De rest van de klim viel wel mee al, is dat natuurlijk relatief na 100km in de benen. Aan het begin van de klim vroeg er een Nederlander mij hoe lang de klim was toen ik hem de klim uitlegde, besloot hij mij te bedanken door mij uit de wind te zetten. Tenminste tot het eerste moeilijke stuk daar reed ik dan weer op kop, vond ik niet erg want is toch een stuk waar je je eigen tempo moest rijden. Na dit stuk kwam er een Belg ons als een raket voorbijgestoken, de Nederlander gesticuleerde me dat we moesten proberen in zijn wiel te rijden. Zogezegd zo gedaan en die kerel reed, zonder ook maar 1 keer om te kijken, met ons naar boven. Natuurlijk moesten we hem de laatste 3km laten gaan, maar we waren wel een pak sneller naar boven gereden dan zonder hem.
Bovenop de Markstein was er een bevoorrading, en 1 met een heel mooi uitzicht. Had wel even een hongerklopje net voor de top, dus heb mijn tijd gepakt om voldoende te eten. Na een korte afdaling was er nog een zwaar stuk naar de top van de Grand Ballon. Daarboven stonden Butcher en de vrouwen, in de vlucht nog een banaan gekregen.
Vrijwel meteen begon het in de afdaling te miezeren en iets voor halverwege begon het te gieten, een echte stortbui! Zo voorzichtig mogelijk naar beneden gereden, maar met carbon wielen en velgremmen was afremmen het enige dat ik kon doen, echt stoppen zou niet zijn gelukt.
Tegen dat we aan de laatste kilometers van de afdaling begonnen stopte het met regenen.
Vrijwel meteen was er de volgende klim, de Col du Hundsruck, een hele mooie maar hele zwaar klim (stukken van 12%) maar gelukkig niet zo lang, 6km aan 6,5%. Bijna heel de klim met 3 man naar boven gereden, aan de kant van de weg nog een Vlierbeekrider de krampen van zijn leven zien krijgen, met nog 60km beloofde dat nog een lange dag te worden voor hem!
Na dit kortere colletje was er een mooie afdaling naar de volgende vallei, die was zo’n 10km maar wel vals plat tot aan de voorlaatste bevoorrading. Het was ook op dit stuk dat ik toch heel even een mentaal tikje kreeg want er reed een paar honderd meter voor mij een groepje waar ik maar niet bij geraakte. Tot er een jonge Fransman mij voorbij reed en mee rond draaide, een paar kilometer voor de bevoorrading dan toch nog in het groepje geraakt.
Deze voorlaatste bevoorrading was net voor de Ballon d’Alsace, en ik nam mijn tijd om goed te eten en te drinken want ik begon de kilometers en hoogtemeters te voelen!
Ballon d’Alsace, een esthetisch mooie klim en langs deze kan niet eens zo moeilijk (12km aan 5,5%), heel even begon het te miezeren maar dit was gelukkig heel snel voorbij. Na een paar kilometers kwam een oudere dame mij vragen of ze in mijn wiel mocht blijven zitten, blijkbaar reed ik een goed tempo voor haar. En waarom niet, ik denk niet dat ik nog de benen had om haar af te schudden, dus met haar tot boven gereden en zelfs nog heel wat volk voorbijgereden. Ook de Vlierbeekrider terug zien staan, weer met krampen, moet blijkbaar heel snel de bevoorrading hebben gedaan, misschien was dat wel het probleem? In de afdaling ben ik de dame kwijtgeraakt, ze had me ook gezegd dat ze daar niet super in was. Normaal gezien ben ik de persoon die wordt achtergelaten in een afdaling, maar dit was een afdaling die me lag, met vele rechte stukken en makkelijke bochten waar je mooi door kon kijken. Na deze afdaling was het nog 20km naar de laatste beproeving en finish, de Planche des Belles Filles, dit waren vooral 20km licht stijgende kilometers met hier en daar een korter klimmetje. Bijna direct begon het met miezeren, ach dat kon er nog wel bij!
Na een paar kilometer kwam de dame mij voorbij, ze zat in een groepje met een man of 5 en spoorde me aan om aan te sluiten. Om eerlijk te zijn, veel kopwerk heb ik in dit groepje niet gedaan, ik had er gewoon de benen niet voor, gelukkig vonden ze dit niet zo erg en ze waren blij met de paar keer dat ik het toch deed.
De laatste bevoorrading lag aan de voet van de Planche, een gelletje en een paar stukken banaan binnengestoken en 1 drinkbus vol gedaan dat moest volstaan, ook al was intussen de zon volop doorgebroken. De dame kwam me ineens halen, ze wou mij ook als gids op de Planche.
Maar ik wist eigenlijk wel wat er daar zou gebeuren, de Planche is maar 5,5km maar wel aan 8,4% met de meeste stukken boven de 10%!
Zoals ik had gedacht moest ik haar direct laten gaan, ze was een pak lichter en ze had geen 32 dus ze moest wel sneller gaan als ze nog een redelijke cadans wou rijden. Trouwens, er rijden nog te weinig mensen met een 32, heel wat volk moest me daarom voorbij als ze niet wouden afstappen. Maar omdat ik minder kracht moest zetten op die moeilijke stukken had ik nog iets meer energie over op het einde en ben ik de meeste die me hadden ingehaald terug voorbijgestoken, behalve de dame, die heb ik niet meer teruggezien. Wie ik wel nog heb gezien was de Vlierbeekrider met krampen, die moest noodgedwongen te voet naar boven, had heel de dag last gehad van krampen! Aan de aankomst kreeg ik nog een medaille en een goudenbrevet in mijn handen geduwd, blijkbaar kreeg je dat als je binnen 9u30 binnen kwam! Misschien dat ik volgende keer wat minder lang aan de bevoorrading zou stoppen, want dat heeft me bijna een half uur gekost.
De cijfers: 210km, 4800 hoogtemeter aan 24,1km/u.
Patricia stond me aan de finish op te wachten voor een paar foto’s ondertussen hadden Sophie en Butcher een frietje en een cola voor mij klaargezet.
Wat moet ik nog meer zeggen? Zeker dat het een supermooie en goed georganiseerde tocht was. Ondanks de waarschuwingen van andere Berggeiten waren de bevoorrading zeker in orde, overal was genoeg eten en drank!
De kruispunten en gevaarlijke bochten waren goed afgezet en de afpijling was dik ok!
De Planche na 205km is natuurlijk een monster maar daardoor ook wel een mooie afsluiter, tot kilometer 180 voelde ik mij eigenlijk uitstekend en zelfs na 210km voelde ik me beter dan de andere 200 plussers die ik al heb gereden.
Thuis kregen we nog een lekkere truffel-spaghetti voorgeschoteld, bedankt daarvoor Kurre!
En hebben we nog een optreden mogen meemaken van DJ-Youtube, na een paar welverdiende biertjes viel ik bijna in slaap en ben mijn bed in gekropen.

Zondag:

We moesten op tijd uit het huisje dus hebben ontbeten, ingepakt en zijn vertrokken.
Op het terras van Den Deugniet nog nagenoten van een geslaagd weekend!

Hieronder nog de Strava-link van de Trois Ballons en heel wat foto’s.

Relive ‘Les Trois Ballons 2018, beetje regen en veel afzien.’