Het schaap is de preute af!

Stipt om 10 u stonden Jurgen en Paul aan de Deugniet.
Het was nog eventjes wachten op Mark met zijn Smart Watch.
Je vraagt je toch af wat zo’n apparaat waard is als je er iet eens mee op tijd kan komen?.
Maar het leidde ons wel perfect over de glooiende wegen van Vlaams- en Waals-Brabant.

Het was mijn eerste van het seizoen en dus waren de benen nog halvelings in winterslaap. Op het vlakke in het wiel hangen lukte aardig, maar de helling in Pécrot en Hoeilaart lieten zelfs in deze post-truth tijden geen ruimte om de feiten te ontkennen. Ik kaapte telkens de bronzen medaille mee.

Marc heeft een voorliefde voor wegenwerken, en dat zorgde er voor dat de benen tussendoor toch wel geregeld eventjes konden rusten.
Onderweg waren er uiteraard de door onze voorzitter gevreesde stortbuien, orkanen, tyfoons en ander noodweer, die in de praktijk neerkwamen op een lichte stofregen, die voor een beetje verfrissing zorgden, en nog een kleine rust voor de benen toen Jurgen zijn regenvestje aantrok.

Dan doemde Jezus-Eik op, niet alleen het verste punt van de rit, maar tegelijk kwamen we zo stilaan op mijn pendelroute van mijn tijd bij het CIM.
Voor wie het nog niet weet: sinds oktober werk ik bij Uitgeverij Averbode (nee, niet de abdij, maar de uitgever van Zonneland, Vlaamse Filmpjes… die nog steeds bestaan).

Vanaf Tervuren zat ik helemaal op het parcours, en begon ik mijn stal te ruiken. Hoogste tijd dus om voor een eerste keer de neus aan het venster te steken, het was intussen toch wind in de rug, dus het ideale moment om ook mijn steentje bij te dragen zonder al te zwaar af te zien.

Over Vossem en langs ons voormalig clubhuis dobberden we dan naar de slimste ingenieurs van het land en de voetbalploeg die naar de bodem streeft, met alle Chinezen…

En dan splitsten we helaas op. Het was nog te koud voor een Muurken in de keuken en dan met afgekoelde spieren terug op het stalen ros.

Intussen staat de rit van Marc op Strava.
Ik ga eerst nog wat op de foute knopjes van mijn nieuwe Garmin duwen eer ik zo ver ben.

Slotsom, zoals wijlen mijn kozijn Rik Vanrespaille zei: het schaap is de preute af, wat betekent: we zijn begonnen!

Paul