La Charly Gaul 2016

Ondanks het feit dat het seizoen stilaan op zijn einde liep, werd er toch nog een sportief hoogtepuntje/buitenlandse trip ingelast, namelijk La Charly Gaul. Deze cyclo is een eerbetoon aan de Luxemburgse klimmer Charly Gaul, bijgenaamd de Engel van het Gebergte en behoort al enkele jaren tot één van de meest favoriete cyclo’s van de Berggeiten. Dit jaar gingen we voor de korte tocht van 105km met 1567 hoogtemeters.

Aangezien vroeg opstaan niet altijd samengaat met onze bende opteerden we dit jaar om al op zaterdag richting Echternach te vertrekken.

Zaterdag om 10u vertrokken 5 man richting het Groot Hertogdom: Butcher, Jolle, Jurgen, Kurre en ik. Na een 2tal uur waren we al ter plaatse en na een kort middagmaal werd de koerstenue aangetrokken voor een korte tocht van 30km met als doel de startnummers op te gaan halen. De zon scheen en de landschappen waren wederom prachtig. Héérlijk decor om te fietsen. Na een dik uur waren we terug in Echternach en werden de nodige documenten opgehaald. Op het plein kreeg Butcher nog een mini-tapcursus en reden we goedgemutst terug naar het hotel.

Als avondmaal stond er in het hotel een 5-gangenmenu op het menu. Met ronde buikjes ging om 22u het licht uit op de kamer. Het enige wat deze perfecte voorbereiding verstoorde, was het weerbericht. Men gaf zondag 70% kans op regen. Het zou na een uitgeregende La Cannibale toch weer niet van dat zijn? Maar 70% kans op regen wil ook zeggen, 30% kans dat het niet regent.

Om 8u ging de wekker af en helaas, regen was ons deel. Maar nog geen man overboord. De start was pas om 10u dus genoten we eerst nog van een hartelijk ontbijt. Er was aan alle tafels maar 1 gespreksonderwerp, namelijk het weer. Sommigen coureurs besloten daar al om niet te starten en helaas waren daar ook 2 Berggeiten bij. Jolle en Kurre waren niet 100% (allebei een lichte keelonsteking) en ze besloten om niet te starten.

Het resultaat was dat er dus maar 3 Berggeiten aan de start stonden en het ergste was dat mijn compagnon de route, Jolle, er niet bij was. Het kon dus weer eens een eenzame tocht van 105km worden.

De start werd gegeven en man, wat een nerveuze bedoening was dat. Het hielp ook niet dat de ondergrond bestond uit natte kasseien maar tegen 35km/u gemiddeld werd er gekoerst richting 1ste klim. Deze hadden we de dag ervoor verkend dus we wisten wat ons te wachten stond. 4km tegen 5% gemiddeld met een maximum van 11%. Deze klim werd 1min sneller als de dag voordien omhoog gereden. De benen waren goed maar Butcher en Jurgen was ik al kwijtgespeeld. Nog 100km alleen.

Na een lange afdaling bereikten we de vallei en hier ontbrak het mij aan snelheid om aan te pikken bij een peloton. Alleen in de vallei bollen, viel niet mee totdat in een groepje voor mij iemand terugdraaide en op mij wachtte. Het was onze kopman. Butcher had geen zin om risico’s te nemen in de afdaling en had dan maar besloten om op mij te wachten. Merci kopman!! Onder impuls van Butcher ging het tempo omhoog en pikten we aan bij een volgende pelotonnetje dat passeerde. De snelheidsmeter schommelde tussen 30 à 35km/u. Alleen jammer dat ik bij de volgende 2 klims steeds moest lossen. Hierdoor moest Butcher ook inhouden maar hij vond dit niet echt een probleem.

De volgende klim was de moeilijkste: 3,8km aan 7,4% gemiddeld maar ook deze klim was geen probleem. Tegen, een voor mij dan toch, redelijk tempo werd ook deze klim overwonnen en eens boven was het genieten van het uitzicht en de strakke wind in het gezicht. De 1ste bevoorrading was nu niet ver meer en eens daar aangekomen, stond Butcher samen met Jurgen te wachten. Jurgen had ook geen zin meer om alleen rond te rijden en had dus ook maar gewacht. Na gegeten en gedronken te hebben, werd er verder koers gezet maar we waren nog niet goed vertrokken of donder en bliksem werden ons deel: een wolkbreuk! In de gietende regen reden we verder totdat we een pijl richting Echternach zagen staan. We besloten om het parcours niet verder te volgen aangezien we alle 3 doorweekt waren en het nog 60km was.

Tegen 30km/u werd er nu gekoerst richting hotel en na een uur rijden met nog een laatste klim kwamen we nat en moe bij het hotel aan. De uitbaters waren zo vriendelijk geweest om nog een kamer voor ons te voorzien waar we nog snel een douche mochten nemen eer we terug vertrokken richting België.

Met een licht zuur gevoel vertrokken we naar huis. Wat we onthouden van dit weekend was de service en het lekkere eten van het hotel (hier komen we zeker terug), de prachtige natuur en vlakke asfalt.

Charly Gaul, de andere Berggeiten waren al fan maar je hebt er na dit weekend nog 1 bij. Tot volgend jaar!!!