La Cannibale, De Proloog

De jaarlijkse uitdaging was dit jaar La Cannibale, Butcher en Steven (met Liesbeth) waren al eerder vertrokken, Jurgen en ik namen de TGV, Jeroen, Kurre en Smolders gingen met de auto.
Na een snelle treinrit kwamen we aan in Avignon, waar Jeroen en Smolders ons kwamen halen, vandaar ging het recht naar Villa Mazan waar Kurre en Butcher ons opwachtte, en Villa is dit maal niet overdreven: een gigantisch huis met 2 keukens, 3 badkamers, airco overal en een heerlijk zwembad.
Dat laatste werd dan ook direct ingehuldigd, de avond werd afgesloten met een pizza.

De volgende dag besloten we (Jurgen, Jeroen, Kurre en ik) de Ventoux te beklimmen langst de Bedoin kant, dit dan wel niet op vol vermogen want het echte doel was de Cannibale.
Een paar kilometer voor Bedoin begon het te regenen, maar niet voldoende om ons van ons stuk te brengen.
Jurgen en ik reden al snel weg van Jeroen en Kurre, de eerste 4km waren redelijk vlak en konden we zonder problemen op de 50 doen. Vanaf het bos begon de klim dan ook echt, na een paar honderd meter moest Jurgen dan ook lossen. Deze klim moet je op je eigen tempo doen, te snel of te traag en je kan je eigen ritme niet vinden.
Al heel snel begon ook de mist te vallen, zonder overdrijven: Jurgen had 10 meter voor of achter mij kunnen zitten en ik had het niet eens geweten, je kon geen 5 meter voor je zien!
Als dit een verlaten klimmetje was zou dit geen probleem zijn geweest, maar op de Ventoux rijden er heel wat auto’s en andere fietsers, de auto’s kon je gelukkig meestal op tijd zien door hun lichten maar andere fietsers doken soms op vanuit het niets.
Er was dan ook een hele groep licht-mentaal gehandicapten op de hele berg die al een heel jaar aan het trainen waren voor de beklimming en die ook allemaal naar boven wilden. Maar aangezien een jaar fietsen meestal niet voldoende is voor zo’n zware beklimming moesten de meesten af en toe afstappen waardoor je ineens naar de andere kant van de weg moest gaan om voorbij te kunnen. Respect voor al die mensen natuurlijk, maar dit zou beter kunnen georganiseerd zijn.
Maar voor de rest viel de beklimming me heel goed, nooit had ik het gevoel dat het te zwaar was of dat ik te diep moest gaan waar ik toch wat schrik voor had door al die verhalen van de anderen, of de berichten op vele wielersites. Na Chalet Reynard wist ik dat het nog maar 6km was en ik kon zonder problemen nog wat versnellen, alleen de laatste kilometer was nog wat venijnig, de laatste kilometer is nog 10% gemiddeld. Boven was het echt koud (5° op de Garmin maar gevoelstemperatuur -1°) door de harde wind en de nog dikkere mist.
Omdat het toch wat tijd in beslag nam om een foto te nemen en een jas, sjaal en handschoenen aan te trekken kwam ook Jurgen boven aan voor ik terug vertrok. We pakten dan ook snel een foto van elkaar en vertrokken terug naar beneden, dit heel traag want afdalen was nog gevaarlijker door de mist. Jurgen is de betere daler en reed snel weg van mij, in de afdaling voor Chalet Reynard kwamen we nog Jeroen en Kurre tegen die naar boven reden.
Aan Chalet Reynard werd er gewacht, dat was zo afgesproken, daar kwamen we Butcher en Smolders tegen, zij waren de kant van Sault gaan verkennen, of toch een deel ervan.
Na een 20 minuten kwamen ook Kurre en Jeroen binnen, na wat gelachen en gedronken (een uurtje ongeveer) werd er afgedaald en warempel, de wind was weggetrokken en de zon kwam erdoor.
En met de mist was ook de afdalingsangst verdwenen, ok het ging nog altijd traag maar het was mijn eerste lange afdaling sinds mijn val die ik zonder schrik reed.
Op de terugweg naar Mazan ging het heel snel, op de laatste puist voor Villa Mazan plaatste ik nog een versnelling en als bij wonder kwam Jeroen vanuit het niets met een serieuze versnelling en kwam nog over mij. Hij pakte zowaar de 5de snelste tijd op Strava, door Kurre werd hierover nog een hele avond gepalaverd. En omdat Jeroen zonder het echt te weten 5de kon worden besloten we dat de KOM (King Of the Mountain) de volgende dag van de Berggeiten moest zijn. Ik besloot dit segment maar goed te bestuderen, het zal niet de eerste keer zijn dat ik te vroeg stop met versnellen.
De volgende dag was het inschrijvingen en het ging een rustige ritje worden naar daar behalve dan die aanval op de KOM. Tijdens een verfrissend duikje in ons zwembad kwamen Steven DP en Liesbeth aan. Een paar uur later vertrokken we met Butcher, Smolders, Jeroen, Jurgen en ik met de fiets naar Bedoin waar de inschrijvingen waren. Kurre (die niet mee deed aan de Cannibale) ging solo de kant van Sault beklimmen, Steven en Liesbeth gingen met de auto (de kopman wou de benen sparen).
De inschrijving gingen zeer vlot, al kreeg je wel een zeer slechte “rugzak” voor zoveel geld.
Na de inschrijvingen gingen we snel terug naar Mazan waar in de plaatselijke bistro een paar drankjes werden genuttigd.
Na de ontspanning kwam de inspanning, de puist werd bestormd, door mijn miserabele bochtentechniek was ik Jeroen zijn wiel snel kwijt. Maar ik wist dat de laatste 150 meter de moeilijkste waren en op dat stuk kon ik Jeroen redelijk snel remonteren, na een vloek van Jeroen wist ik dat de KOM voor mij was.
Na een frisse duik en een lekker bord spaghetti (bedankt Smolders), maakten we ons klaar voor La Cannibale zelf, fietsen werden al in de auto’s gestoken en de outfits werden klaar gelegd. Al vroeg doken we ons bed in, we moesten er namelijk heel vroeg uit.
Onderaan vind je nog foto’s en Strava-files van de beschreven ritten.