Waalse Pijl 2016

Voorbode:
Een week voordat de helft van de Berggeiten naar de Vogezen trokken, waar ik niet naar toe kon gaan omdat wij die vrijdag geen brugdag hadden bij Alpha Copy, had ik nog niets gepland in diezelfde week.
Ik ging donderdag wel naar de Buurthuis Classic gaan maar voor het weekend had ik nog niets gepland, tot ik Butcher in de Whats-App zag schrijven over de Waalse Pijl die hij met Steven De Pauw en Eddy ging rijden. Ik hintte voorzichtig dat ik ook wel interesse had, een tocht in een stuk van België waar ik nog niet echt heb gefietst en tal van bekende heuvels die ik nog niet had bedwongen.
En warempel Butcher stuurde een privé-berichtje dat als ik mijn fiets naar de Spar kon brengen ik zeker mee mocht komen, ik kon niet sneller ja zeggen!

Direct daarna kwam ik wel tot het besef dat ik had toegezegd op een tocht van 200km met meer dan 3000 hoogtemeters. Eerlijk ik heb een paar keer gekeken naar de 169km, maar Butcher en Steven De Pauw stelden me wel gerust dat ik de 200km wel aan zou kunnen en dat het dit jaar 1 van de makkelijkste edities zou worden vanwege een afgesloten Stockeu en zalige weersverwachtingen. Naarmate de Waalse Pijl dichterbij kwam begon ik er ook meer in te geloven, mede omdat de splitsing van de 169km en 200km al na 50km was, en 110km alleen rijden is een pak zwaarder dan 200km met zo’n sterk drietal.
Na de 75km van de Buurthuis Classic te rijden was ik helemaal overtuigd, die had ik helemaal solo gereden (geen enkel groepje met hetzelfde tempo), zonder echt diep te gaan en toch 27,5km/u te halen met verschillende PR’s, dat gaf me een boost van vertrouwen.
Op het terrasje diezelfde dag kwam Steven ook nog opdagen, had in Etalle moeten opgeven na 10km (3u rijden voor 10km fietsen dus), die me ook nog eens geruststelde dat er op zo’n lange tochten boven op de hellingen op elkaar wordt gewacht, niet zoals de Brabantse Pijl dus.

Dag des oordeels:
Om 4u45 opgestaan, snel een koffiekoek in de mond gestoken en alles ingepakt, sandwiches uit de frigo gehaald. Om 5u20 stond Butcher aan de deur, in de auto de sandwiches opgegeten (niet allemaal, s ’ochtends zoveel eten is niks voor mij). Om 6u45 kwamen we aan in Spa net na Steven, ook snel een parkeerplaats gevonden en onze kledij aangedaan, de temperatuur was al aangenaam alleen extra armwarmers waren nodig. Eddy stond ons op te wachten aan de inschrijvingen, die liepen voor de meesten (behalve Butcher) vlot.
Om 7u10 vertrokken we onder de startboog, al na 2km begonnen we aan de eerste beklimming, de noordkant van de Rosier lang maar niet steil, een mooie beklimming die door Berggeiten in groep werd beklommen.
In de afdaling was het al snel duidelijk dat mijn daalangst nog altijd aanwezig was, Mojacar had daaraan niks veranderd, al snel waren de 3 andere Berggeiten weggereden van mij. Na een snel vlak stuk was ik gelukkig wel snel terug bij hen, ook omdat ze wat hadden vertraagd om mij te laten terugkomen, gelukkig voor mij werd er dus niet alleen op de toppen gewacht xD.
De volgende beklimming was de Côte de Lorcé, een mooie klim in een bos. Ik kon Steven even volgen, maar toen hij een versnelling plaatste moest ik hem laten gaan, ook met in het achterhoofd dat het nog een lange dag ging zijn en mijzelf hier opblazen echt dom zou zijn.
Met Butcher in mijn wiel kwamen we boven aan de Bru-fabriek waar Steven op ons aan het wachten was, niet veel later kwam ook Eddy boven. In de afdaling verloor ik terug wat tijd maar in tegenstelling tot de vorige keer kon ik hen blijven zien en was de aansluiting snel gemaakt. Beneden aan de afdaling kwamen we aan de bevoorrading.
Tussen bevoorrading 1 en 2 werd er in de valleien hard gereden in een peloton van een man of 20, ook waren er nog 2 beklimmingen. Côte de Jenneret een mooie klim met een steil begin waar Steven en Butcher van me wegreden (even later reed Steven ook van Butcher weg) maar waar ik op de uitloper terug naar Butcher toe reed en hem even later moest lossen.
In de afdaling kwam Butcher dan terug voorbij gereden, de volgende helling was Côte de Borlon waar ik me alleen van herinner dat we door een dorpje (Borlon natuurlijk) reden en het daar redelijk steil was. Na de afdaling hiervan stonden Steven en Butcher te wachten, ook Eddy kwam niet veel later aangereden. Hierna was het op en af naar de tweede bevoorrading, hebben er niet lang gestaan, Butcher wou snel opnieuw vertrekken, ook al wist hij dat de Roche-à-Frêne vlak na deze bevoorrading kwam.
Roche-à-Frêne dus, volgens klimtijd.nl bij de 20 moeilijkste beklimmingen van België, 2km aan 9% gemiddeld, vooral in het begin zeer steil. Maar ik kon eigenlijk wel een goed ritme houden en ook al was Steven weer veel sterker, ik kon altijd dezelfde afstand op Butcher behouden. Ook al is het inderdaad een zware klim het is een heel mooie en rustige klim, mocht je ooit in de buurt zijn: een aanrader! In Fays, een dorpje op de top, werd er weer op elkaar gewacht.
In de afdaling moest ik weer wat tijd prijs geven op de andere 3 Berggeiten, normaal geen probleem ware het niet dat na deze afdaling meteen de Ancienne Barrière lag. Hierop wachten op mij zou niet slim zijn en zou ik ook niet hebben gewild. De Ancienne Barrière was de langste beklimming van de dag en normaal een loper, maar nu stond er een stevige kopwind. En die kopwind leek het me heel zwaar te gaan maken, tot er 3 man van Ledegem voorbij kwam die aan een strak maar regelmatig tempo naar boven gingen. Ik nestelde me in hun wiel en kwam warempel Butcher, Eddy en Steven terug tegen, gelukkig dat Butcher iets zei want anders was ik er knal voorbij gereden zo hard was ik gefocust op het wiel voor mij. Bij deze wil ik deze Ledegemnaren bedanken, zonder jullie had ik een lange 5km helemaal alleen moeten rijden.
Op de top was er een extra bevoorrading ingelegd vanwege het warme weer, maar er was zoveel volk dat ik eigenlijk niks kon bemachtigen van eten en drank.
Butcher en ik waren Steven en Eddy kwijt, na een paar minuten zoeken besloten we dat ze waarschijnlijk al waren doorgereden. Dus vertrokken we met ons 2, een paar ongelukkige dingen gebeurden toen vlak achter elkaar: eerst vloog mijn Go Pro camera eraf, dan kreeg ik een vlieg in mijn oog en heb ik zeker 5 minuten zitten bleiten op de fiets. En tot overmaat van ramp was mijn eerste dipje een feit, de combinatie kopwind en stukken vals plat hielpen hier niet bij. Ik moest dan ook Butcher laten rijden op de Côte de Pelhémont, ik wist wel dat de 3de bevoorrading er snel ging aankomen en besloot dan maar even op mijn eigen ritme door te rijden. Aan de bevoorrading stond alleen Butcher te wachten, blijkbaar waren Steven en Eddy toch niet doorgereden, Steven was in een conversatie over zijn fiets vastgeraakt. Achteraf gezien waren die ongelukkige dingen misschien wel een straf omdat we ze hadden achter gelaten.
Ook kwamen we De Haas van Heverlee nog tegen, maar later meer waarom dit belangrijk is.
Na de bevoorrading was mijn dipje snel weg, er werd stevig doorgereden en had er geen moeite mee. Ook wel grappig, er was een aangeduide helling die een pak makkelijker was dan de hellingen die tussen de 2,5de en 3de bevoorrading lagen, waarom dat deze wel was aangeduid, geen idee.
Op een recht stuk naar Recht werd er stevig geknald, Steven en Butcher versnelden, Eddy besloot dat het niet snel genoeg ging en plaatste liggend op zijn tijdritstuur nog een versnelling. Butcher en Steven leken hier niet mee gediend en versnelden nog maar eens. Eddy was hier het slachtoffer van, in plaats van in de wielen van 2 andere wielertoeristen die ook mee reden plaats te nemen moest hij genadeloos lossen. Dit was een probleem voor mij aangezien op dat moment ook die 2 anderen Butcher en Steven moesten laten gaan. En dus moest ik een serieus gat dichtrijden, en dit in een afdaling, niet mijn sterkste punt. Maar op wonderbaarlijke wijze kon ik het gat toerijden en omdat ik toch bezig was met energie te verspillen zette ik het maar op sprinten tot aan het ronde punt waar ik wist dat we wel zouden vertragen, en ik kwam er als eerste aan.
Na Recht sloot De Haas van Heverlee ineens aan, en een minuutje later kwam er een serieuze snelle groep voorbij, en als een gebeten hond sloten we aan. Maar tot overmaat van ramp was er toen een zeer snelle afdaling, en moest ik dus terug lossen. Maar ik vond al snel mijn eigen ritme en stak persoon na persoon voorbij die de groep had moeten lossen in de stukken bergop na de afdaling. Op de Côte de Wavremont (de vervanging/omleiding van de Stockeu), een klim die steil begint onder het viaduct van de E42 met daarna een vlakker stuk en in een bosje steil doorloopt. In het bosje kwam ik Eddy tegen, en hoe hard ik ook probeerde ik kon hem niet overtuigen om mij te volgen. Maar wat een mooie beklimming was dit, slechte weg dat wel maar er was niemand behalve wat houthakkers en natuurlijk andere fietsers en een mooi uitzicht tussen de bomen door.
Na deze beklimming was er de derde bevoorrading waar ik Butcher en Steven terug tegenkwam, een paar minuten later kwam ook Eddy aan.
Heel snel na de bevoorrading kwamen er 3 zware beklimmingen, beginnende met de steilste van de 3, de Thier de Coo.
Thier de Coo een kleine 2km maar wel bijna 11% Gemiddeld met stukken tot 17%, zoals gewoonlijk reed Steven weer snel van ons weg. Butcher en ik reden in het begin bij elkaar, tot aan een bocht in het bos die echt heel steil was, daar moest Butcher ik verder weg laten rijden. Na het eerste deel van de afdaling stonden Steven en Butcher te wachten, een paar minuten later kwam ook Eddy aan. Die kon niet geloven dat wij bleven wachten, maar samen uit samen thuis.
Na de volledige afdaling was er de Haute Levée, een klim die mij normaal goed zou moeten liggen, steil begin dan een lange uitloper aan een constant percentage. Maar zo druk, de boekjes (websites) hadden gelijk, helemaal geen mooie klim. En het was in de helft van deze klim dat ik mezelf tegen kwam, vooral dan door de maag (Steven had er blijkbaar ook last van), maar eigenlijk later dan verwacht want het was dan nog maar 25km tot aan de finish.
Eddy kwam in de uitloper dan ook terug en begon op kop te rijden voor mij, eerlijk ik kon eigenlijk amper volgen maar omdat hij toch deze moeite deed bleef ik toch maar volgen en pakte een paar keer over.
Het was wel duidelijk dat Eddy deze afstand in de benen heeft, in de vlakkere stukken zat er bij hem nog niet veel verval, we waren eigenlijk bijna bij de andere 2 tot er terug een stukje technische afdaling kwam en ik Eddy moest lossen. Maar eigenlijk vond ik dat niet zo erg, ik wist dat er na deze afdaling enkel nog de Rosier moest worden beklommen en het dan afdalen was tot aan de finish.
De kant van de Rosier die we op moesten was de zware kant 4km en 6% gemiddeld, dat lijkt op zich niet zwaar maar de eerste km is 9% gemiddeld. En omdat de maag niet mee wou en het vat leeg was leek deze klim 2x zo lang en 3x zo zwaar, er staken mij mensen voorbij die ik in de vorige heuvels achter mij liet. Het leek alsof ik niet vooruit ging en toch ging ik zelf ook nog wat volk voorbij, gaf toch altijd een kort boostje. Op de top stonden Steven, Eddy en Butcher te wachten, heel leuk. Best wel een mooie klim en ik ga zeker eens terug om erop te knallen, maar dan niet na 180km.
Na 2km afdaling moest ik de andere 3 laten gaan maar deze keer kon ik ze wel altijd blijven zien, vermoeidheid heeft dus geen vat op daalangst, die blijft even erg xD.
Aan de finish hebben we genoten van het zonnetje en een fris pintje en een warme hotdog.

Conclusie:

Het parcours is echt prachtig, rustige wegen, bekende hellingen maar ook onbekende die daarom niet minder mooi of zwaar zijn.
Misschien is het niet de ideale rit om een eerste keer 200km te rijden maar als je dit kan uitrijden kan je elke 200km-rit uitrijden.
De benen waren echt wel goed, ok na 180km waren ze wel leeg, maar hiervoor had ik nog nooit meer dan 160km aan 1 stuk gereden en zeker niet met zoveel hoogtemeters en aan die snelheid.
De cijfers liegen er niet om: 200,7km met 3175 hoogtemeter aan 27,6 km/u (Steven en Butcher zelfs 28,7km/u). Nu nog die daalangst kwijtraken want daar verlies ik heel veel tijd en soms energie mee, maar dat zal vooral tijd en herhaling kosten lees en hoor ik overal.
Hieronder nog de Strava gegevens.