Vogezen dag 3

Vandaag stond de koninginnenrit op de planning. Gisterenavond hadden we een route opgesteld die ons via de Schlucht naar Le Petit Ballon ging brengen om vervolgens omhoog te rijden op Le Markstein om dan af te sluiten met Route de Crêtes. We hadden geen idee hoeveel kilometer en hoeveel hoogtemeters de rit ging zijn maar dat was allemaal geen probleem. Wel werd er afgesproken om de Platzerwazel te vermijden.

Eer we konden starten, moest ik nog eerst mijn buitenband vervangen. De 1ste maal had ik iets te enthousiast de band vervangen waardoor de binnenband tussen de velg zat. Resultaat was wederom een kleine ontploffing. De 2de maal was de binnenband al blijkbaar redelijk verduurd waardoor de binnenband doorscheurde aan het ventiel. Ik heb de gewoonte om bergop al is te vloeken en te tieren maar de tirade die nu volgde, mocht er ook wel wezen. Soit, 3de keer goede keer zeker? En nu bleef de band wel hard. Eindelijk konden we vertrekken.

Onmiddellijk moest er geklommen worden met Col de la Schlucht (10km met een stijging van 5,5%). Deze werd zonder problemen overwonnen en was dus ook een ideale opwarmer. Toen kwam de afdaling richting Munster. Hier daalde ik veel trager als normaal. Was het omdat ik een nieuwe achterband had of had de afgelopen nacht toch zijn sporen achtergelaten? Feit was dat het lang duurde eer ik beneden was.

Er werd dan onmiddellijk richting Col Le Petit Ballon (9,2 km tegen 8,2% gemiddeld) gereden. Aan de voet namen we nog een gelleke tot ons en begonnen we aan de klim. De eerste tweehonderd meter was een muur die je op moest rijden. De moed zonk een klein beetje in mijn schoenen. Als het zo 9km ging zijn, ging het lange beklimming worden. Gelukkig zakte de percentages wat en eens ik mijn cadans gevonden had, vorderde ik gestaag. Wat mij opviel, was de stilte onderweg. Enkel het gefluit van de vogeltjes verstoorde het ratelen van de ketting en mijn luide ademhaling. Zalig was het om is geen telefoons te horen, geen deadlines te moeten halen. Gewoon fietsen in de prachtige natuur. Na een klein uur haalde ik moe maar voldaan de top. De frisse Cola kwam als een beloning en smaakte heerlijk.

Tijdens de afdaling die volgde, vond ik ook mijn dalingskunsten terug. Het begon hoe langer hoe meer een heel fijne dag te worden. Nu nog Le Markstein en Route de Crêtes en we waren er. We gingen dan op een 80tal kilometer uitkomen met een 2400 hoogtemeters. Een mooie doch zware rit dus. Bij de voet stond er gelukkig een wegwijzer richting Le Markstein dus werd de tocht uiteraard vervolgd. Na een 2tal kilometer hadden we een onverwacht probleem wegens een doodlopende weg. We draaiden dan maar terug om via een andere weg naar Le Markstein te rijden. Groot was de verbazing dan ook toen we terug op de weg naar Munster kwamen. Nu hadden we een probleem. Ofwel reden we de Schlucht terug omhoog maar hier waren we geen fan van wegens het vele verkeer op deze beklimming ofwel moesten we de gevreesde Platzerwazel over. Na enkele minuten overleg besloten we om dan toch maar de Platzerwazel omhoog te rijden. We hadden Le Petit Ballon overwonnen en de Platzerwazel (7,1km tegen 8,4%) was van een vergelijkbaar niveau dus een haalbare opdracht.

Na 1 kilometer in de klim hadden we een volgende pechvogel. Wouter had problemen met zijn derailleur. Gelukkig had Jurgen zijn multitool bij en terwijl Wouter zijn probleem oploste, klom de rest verder. Twee jaar geleden had ik ongelooflijk hard afgezien op deze beklimming en toen eindigde de klim met het wegwerpen van mijn fiets bij aankomst. Hopelijk ging het vandaag anders verlopen. Net als op Le Petit Ballon eerder deze dag vond ik al snel mijn klimritme. De percentages bleven schommelen rond de 9% maar al bij al viel het wel mee. Opgepast, ik heb afgezien, constant tegen de limiet aangereden maar niet zoals 2 jaar geleden afgezien als een beest. Na een klein uur haalde ik moe de top. En wat meer was, er werd niet met fietsen gesmeten, niet gevloekt, niet getierd.

Nu volgde enkel nog Route de Crêtes maar deze weg kennen we praktisch van buiten dus iedereen wist dat het nog een 20tal kilometer was tot thuis. Tegen een redelijke snelheid begonnen we verder te rijden totdat Jolle voorstelde om halverwege af te slagen richting La Bresse. Dit was de weg die we gisteren al hadden beklommen dus werd wederom de route aangepast. Wie heeft er een GPS nodig wanneer je met de Berggeiten op pad bent?

Na een minder geslaagde afdaling wegens de slechte staat van de asfalt werd er afgeklokt met 77km en 2050 hoogtemeters op de teller. Nu nog een pizza gaan eten met een cavaillion als dessert. Er zijn slechtere manieren om de dag af te sluiten. Morgen nog een korte rit en dan terug richting België.