Vogezen dag 2

Aangezien gisteren alles gesloten was wegens een feestdag moest er eerst nog ontbijt en andere etenswaren aangekocht worden. Jolle had al om 6u een bericht gestuurd dat hij om 9u ging aankomen in La Bresse. Zoals altijd was Jolle op tijd en werden er eerst nog de nodige inkopen gedaan. Na een hartig ontbijt trokken we onze de tenue aan voor 75km en een 1200 hoogtemeters.
De bedoeling was om als eerste klim van de dag de Markstein (6km) te doen en dit langs de kant die we al gedaan hadden vorig jaar. Wegens GPS-problemen begonnen we aan de verkeerde kant. Geen probleem aangezien we deze nog niet gedaan hadden dus dan hadden we deze kant ook eens gedaan. Jurgen en Wouter hun tempo lag hoger dan dat van Jolle en mij dus al snel namen we afscheid van mekaar. In Jolle had ik de ideale partner gevonden en samen reden we naar boven. Altijd leuk als je samen omhoog kan rijden. Gedeeld leed is half leed. Vlak voor de top moest ik hem wel laten gaan maar gezien al de eerdere klimpartijen samen was ik wel tevreden over mijn huidige vorm. Eens boven werd er richting gezet naar het volgende punt van de rit. Hierdoor moesten we nog 13km op de Route De Crêtes afleggen. Gelukkig langs de “gemakkelijke” kant en met wind in de rug. Eens volledig boven hielden we halt aan de glazen koepel voor de welgekomen cola/limonade.

Daar besloten we om verder te rijden richting de top van de Grand Ballon. Dit was nogmaals 4km klimmen. Nog steeds geen probleem om ook dit te vervolmaken. De aankomst dit jaar boven was wel een pak minder spectaculair als vorig jaar (geen oerkreet deze keer). Nu was het 20km naar beneden. Helaas kreeg ik hier problemen met één van mijn lenzen. Door het afdalen kwam er stof in mijn oog en hierdoor vloog mijn lens uit. Met slechts half zicht kwam ik beneden. In plaats van te vloeken en te klagen, reden we door. Dan kon ik toch maar de helft van de klim zien.

Maar nog was de rampspoed nog niet gedaan voor mij. Na een 10tal km weerklonk het geluid dat geen enkele coureur wil horen, namelijk dat van een exploderende band. De eerste lekke band en hopelijk ook de laatste. Terwijl Wouter mij assisteerde met het vervangen van de band gingen Jolle en Jurgen naar het toeristisch centrum voor de exacte weg te vinden. Helaas was het niet enkel mijn binnenband die kapot was maar mijn buitenband was ook gescheurd. Binnenbanden hadden we genoeg bij maar geen buitenband. Toen Jolle en Jurgen terugkwamen, zeiden ze dat er een fietsmaker was in het dorp. Eens aangekomen, volgde de domper. De fietsmaker had een verlengd weekend genomen. Voor mij was dit een groot probleem aangezien mijn binnenband door de buitenband kwam piepen.

We besloten dan maar om de rit in te korten. Het was nog 17km tot de thuisbasis. Het enigste obstakel was nog de Col de Bramont. Deze hadden we al gedaan in het verleden dus we wisten perfect wat er ging komen. Aan deze klim begon ik met een groot ei in mijn broek aangezien mijn band elk moment kon begeven.

Blij was ik toen ik de top bereikte. Nu volgde nog de afdaling uiteraard en ik heb al afdalingen gedaan waar ik mij niet op mijn gemak voelde maar afdalen wetende dat de achterband elk moment kan begeven, leuk is anders. Tegen een slakkentempo haalde ik toch de voet en nu was het nog slechts 3km tot thuis. Zou het mirakel dan toch gaan gebeuren?

Ja is het antwoord! Tegen alle verwachtingen in haalde ik met een gehavende achterband de eindmeet. Op de teller stonden 80km en 1400htm. Morgen volgt de koninginnenrit maar wat deze juist gaat brengen, moet nog besproken worden. Feit is dat iedereen er toch weer een mooie dag heeft opzitten en er was zelfs tijd vandaag onderweg voor een emotioneel moment.

Op de Route de Crêtes genoot ik van het uitzicht en bedacht ik mij: 5 jaar geleden stopte ik met roken en kocht ik een fiets. 4 jaar geleden belde Wouter mij om een fietstocht te gaan rijden in het Leuvense. De dag voor deze tocht zat ik in Den Deugniet waar ik telefoon kreeg om iets te gaan drinken. Toen ik zei dat ik ging fietsen en mijn telefoon neerlegde, draaide er iemand zich om en vroeg ik de tocht “Dwars Door Brabant” ging rijden. Ja zei ik en er werd mij een pintje beloofd bij aankomst. Na aankomst kreeg ik ook deze goudgele pretcilinder en ging ik eens meerijden met de Berggeiten. De rest is,zoals men zegt, geschiedenis. En ook deze 4de keer in de Vogezen draagt bij tot deze geschiedenis. Op naar de 3de dag!!