Gambrinusronde 2016 (105km)

Na de Brabantse Pijl hadden we er blijkbaar nog niet genoeg van en besloten we om zondag de Gambrinusronde te rijden. Het peloton van de Brabantse Pijl (Steven DP, Koen, Jurgen, Marc en mezelf) werd aangevuld door Butcher en “buurman van Marc” Jo. Bij de inschrijving besloot Steven DP al enkele psychologische spelletjes te spelen door: eerst op te dagen op zijn nieuw aluminium carbon (Red.) ros om dan vervolgens à la Sagan nog voor de start een koffietje te drinken. Eerlijkheidshalve was geen van ons allen hiervan onder de indruk want de 105km die moesten afgehaspeld worden, die zagen er toch iets meer indrukwekkender eruit.

Na de inschrijving en het babbeltje met de mannen van WTCool begonnen we eraan. Er werd koers gezet naar het Zoet Water waarna traditiegetrouw de eerste keer de benen onder spanning werden gezet met de loper richting Pécrot. Hier besloot Marc om al een 1ste keer de knuppel in het hoenderhok te smijten maar zijn demarrage bleef zonder gevolg. Het was nog ver.

Omwille van wegwerkzaamheden moesten we daarna richting Sint-Agatha-Rode gaan waar de Stroobantsstraat op ons wachtte. Hier werd al snel duidelijk dat er nog werk aan de winkel was maar de top werd toch al bij al vlot gehaald. Niet zo vlot als bij de anderen maar nogmaals, het was nog ver. Daarna kwam de Bergstraat eraan waar we aansluiting vonden met een pelotonnetje waardoor deze eigenlijk ook redelijk vlot overwonnen werd.

Aan de voet van de Reutenbeek besloot mijn ketting om is even mijn kader te kussen. Gevolg was ketting eraf, voet aan de grond en de andere Berggeiten waren ribbedebie. De reden dat ze besloten om niet te wachten op mij was gewoon omdat de bevoorrading vlakbij was dus nog steeds geen man overboord. Alleen de kasseistrook in de afdaling zorgde voor enige wrevel in ons peloton. Er werd al gewag gemaakt van een “Mini-Paris-Roubaix”.

Wat na de bevoorrading volgde, was om de x-aantal kilometer een venijnige klim die toch telkens schade aanbracht aan het gestel. De namen van deze puisten waren mij onbekend en zullen dit waarschijnlijk ook blijven. De stukken kasseien trouwens ook. Bij het lange stuk vals plat omhoog met wind tegen ben ik ook nog steeds Butcher dankbaar voor mij uit de wind zetten. De andere Berggeiten en nieuwkomer Jo leken minder af te zien of ze konden het misschien beter verbergen. Maar al bij al vorderden we vlot en dankzij de zon begon het zowaar aangenaam te worden.

Tot een onbeduidend lang stuk asfalt, of het ontbreken ervan, er anders over besliste. Valpartij van Koen. Gelukkig kon iedereen hem ontwijken en kon de wagen achter ons tijdig stoppen. Groot was ook de opluchting toen we Koen onmiddellijk zagen rechtstaan en er op het eerste zicht niets aan de hand was. Na inspectie bleek enkel zijn trui gescheurd te zijn en waren er slechts enkele krassen op zijn versnellingsapparaat zichtbaar. Bezorgde blikken veranderden al snel in gelach want broer Jurgen had Koen geholpen zijn ketting terug op de tandwielen te krijgen en besloot daarna om even over zijn gezicht te wrijven. Zwarte Piet was opeens in ons midden.

Opgelucht werd er verder gereden maar de schade bij de fiets van Koen was toch groter dan eerst gedacht. Hij kon achteraan niet meer schakelen. En alsof het nog niet erg genoeg was, begon het ook nog eens te hagelen. Gelukkig konden we schuilen in een portiekje ergens onderweg. Grappig tafereel werd het toen de bewoonster haar voordeur opendeed en ze enkele Berggeiten zag staan. Koen kon helaas zijn problemen niet oplossen en met maar 2 versnellingen achteraan werd de tocht verder gezet. Rijden met slechts 2 versnellingen heet sinds enkele jaren ins ons midden “Ne Stekke doen”. Voor meer info, 2 adressen: of de Stekke of de dichtstbijzijnde Berggeit. Gelukkig was de bevoorrading niet ver meer (volgens mijn geweldige berekening…) en deze was welgekomen aangezien de inspanningen van de dag zelf en die van de dag ervoor toch stilaan begonnen door te wegen.

Na de bevoorrading was het nog 35km tot Leuven dus nog anderhalf uur rijden. Of zoals Koen snel zou ondervinden: stoempen tot het einde want algauw moesten de laatste hoogtemeters overwonnen worden.

De naam van het krel weet ik niet maar steil was het wel. Iedereen kon gebruik maken van het kleine verzet maar bij één iemand ging dat dus niet meer. Koen kwam voorbij gekropen duwend op de pedalen om toch maar dat verzet rond te krijgen. Het volgende dat ik hoorde, was een oerkreet/gebrul van hem om toch maar die laatste meter te kunnen volmaken. Iedereen was boven geraakt en de recuperatie kon beginnen. Bij Koen duurde die wel iets langer dan bij de rest.

Nu was het niet ver meer en iedereen begon zijn laatste reserves aan te spreken om ofwel nog is goed door te geven of om het wiel niet te lossen. Vermoeid en met 105km op de teller kon het aanvullen van de vochten en zouten begonnen worden. Volgende afspraak is Haasrode – Huy – Haasrode maar dat verhaal moet nog geschreven worden.