Brabantse Pijl 2016 (135km)

Op zaterdag 16 april spraken we aan de Ballon van het Herbert Hooverplein voor de Brabantse Pijl, voor mij de eerste keer, voor de andere Berggeiten een jaarlijkse traditie.

Na de inschrijving was er even paniek, we waren Marc en Steven kwijt. Maar nadat Jeroen heel het plein wakker maakte met zijn gebrul konden de 2 ons toch lokaliseren.
Na een korte opwarming in de straten van Leuven zaten we in een grote groep, te wachten op de eerste hindernis, de Paardenstraat. Die kennen we natuurlijk, dus we gingen redelijk flux naar boven, staken de meesten voorbij zonder al te veel energie te verspillen.
Op een klimmetje richting de Blokkenstraat kwam Marc mij melden dat Jeroen de 70km met hem ging meerijden, 1u slaap is natuurlijk niet genoeg om daarna 135km te rijden. We reden ook iets te snel voor hen en toen ze hun eigen tempo zochten zaten Jurgen, Steven en ik redelijk snel alleen.
De klim van de Langestraat was voor mij achteraf gezien de lastigste klim van de dag, Steven ging naar het wiel van een mede wielertoerist die nogal snel doortrok, ik had al de moeite om aan te klampen. Jurgen had toch even moeten lossen, maar zoals het bij de Berggeiten gaat vertragen we na een helling. Net voor de volgende klim (eentje zonder naam) kwam hij terug.
Na wat kortere hellingen tussen de velden door kwamen we na een onnodig kassei-afdaling, waar Jurgen zijn bidon bijna kwijt raakte, aan de voet van de Smeysberg.
Ah de Smeysberg, een helling die ik goed ken en waar je veel snelheid moet maken in de aanloop want dan ben je al halfweg boven zonder te veel te moeten trappen.
En dus schoot ik een hele hoop volk voorbij die deze helling niet kenden, alleen Steven en de renner van de Langestraat volgden, en omdat er altijd iemand beter moet zijn gingen Steven en die andere renner mij voorbij met nog 200m te gaan. Na hun versnelling moest ik even gaan zitten, maar verrassend genoeg werd het gat na die versnelling eigenlijk niet groter en boven op het vals plat stuk kon ik terug aansluiten.
Na de Smeysberg was er de Ijskelderlaan, een helling die ik alleen kende van op tv. En eerlijk gezegd op tv lijkt het veel moeilijker dan in het echt. De kasseien liggen er goed bij en het voetpad is makkelijk toegankelijk.
De uitloper is veel langer maar door de goede asfalt kom je daar ook boven zonder al te veel energie verlies.
Vlak na de Ijskelderlaan was er de bevoorrading, na wat eten en drinken kwamen ook Jeroen en Marc aan. Nu, echt lang hebben we niet kunnen praten, door de koude was het niet verstandig om lang te wachten aan de bevoorrading.
De eerste helling na de bevoorrading was de Schavei, een getimede klim, en een klim die ik eigenlijk nog nooit verstandig ben opgereden, daarom was ik nu van plan niet te snel te vertrekken. Ik zette me in het wiel van Steven, en deze keer ging het echt goed, nooit in het rood moeten gaan, en pas de laatste 50m een gaatje moeten laten op Steven.
Snel na de Schavei was er de Hagaard, een mooi klimmetje in een holle weg maar door de holle weg ook heel smal, en met zoveel volk die er op moest zat ik vast achter Jurgen die op zijn beurt dan weer vast zat achter een wat tragere held op 2 wielen (die dacht dat hij alleen op pad was).
Ondertussen had Steven al een groot gat, maar wat bleek, voor 1 keer was Steven te snel begonnen en moest zich wat inhouden, daardoor kwamen we boven terug in het wiel.
Na wat gebakkelei met de wind na de Hagaard kwam er een Hertstraat, een kassei-klim maar dat was ik vergeten, en Steven blijkbaar niet want nog voor we de straat insloegen sprong hij al op het fietspad. Ik was het wel vergeten en de kasseien waren dus voor mij, of toch tenminste want na een 15tal meter is er nog 1 plaatsje waar je het fietspad op kunt, en dat had ik gelukkig gezien.
Voor de rest niet heel speciaal deze klim, wederom veel volk+smal fietspad= file.
Na deze klim wist ik dat de Holstheide eraan kwam. Een echt onding, die veel langer is dan hij lijkt en waar ik meestal stil val als ik op het vals plat kom net na het eerste steile gedeelte.
Maar nu kon ik het tempo laten bepalen door Steven, die deze keer ook niet te snel reed, en mijn PR dus redelijk makkelijk kunnen verbeteren. Na wat versnellen op wat kasseien, ik zeg altijd als je het niet graag doet moet je er snel vanaf (daarom dat ik het redelijk goed kan zeker), kwamen we aan in Pécrot. Pécrot dat betekent 1 ding, Rue de Pécrot, langs beide kanten klimmen en langs deze kant een onding dat figuurlijk (en soms letterlijk) een echte muur kan zijn.
Gelukkig hadden we even respijt want in Pécrot stonden we stil voor een treinoverweg.
Nadat de barrières open gingen was ik snel weg, ik wist dat je wat snelheid moest halen voor deze klim. Maar blijkbaar had ik iedereen verrast, alleen Steven kon nog op het wiel springen en vond in mij de ideale springplank (achteraf wist hij mij te zeggen dat ik dat vaak was geweest deze tocht).
Na deze klim wisten we dat het moeilijkste achter de rug was en dus werd er wat sneller gereden, we staken verschillende groepjes voorbij. Net voor het lange vals plat naar Beauvechain hing er een stuk of 30man in onze wielen. Maar dan besloot Steven dat het nog niet snel genoeg ging en legde er stevig de pees op, in Beauvechain waren we nog maar met 5, ons 3. De man van de Langestraat en nog 1 andere. Van Beauvechain naar La Bruyère hadden we wat tegenwind, wat een lastige strook nog lastiger maakt, maar de verlossing was nabij want we wisten dat het vandaar tot Hoksem rugwind was. En dan denk je, ah dat zal het wat makkelijker maken maar dat was buiten Steven gerekend die bleef versnellen tot 1 er nog maar 1 iemand in zijn wiel hing, en ik was het niet xD. Dit gesnok heeft hem wel een top 10 plaats opgebracht op dit stuk. Zelf had ik ook een goeie dag en hoewel ik Steven moest laten gaan kon ik hem wel altijd in het zicht houden en met 44,7km/u over 5,4km sta ik nog altijd in de top 20. In de bergaf naar Hoksem sloten Jurgen en nog een stuk of 5 man bij mij terug aan. Maar dat was bewust, ik wist dat de Hoksemberg eraan kwam en deze doe ik wel een stuk of 30keer per jaar dus ik weet hoe snel ik kan gaan in elke omstandigheid. En ik wist dat er boven tegenwind ging staan, dus zette ik me in de beugels, aerodynamica he. Er probeerden er nog een paar mijn wiel te houden maar niet op MIJN berg dacht ik, en zo geschiedde ik kwam alleen boven, onderweg nog verschillenden voorbij gegaan. En toch geen PR, te veel wind. Ook Steven had van de Hoksemberg gebruik gemaakt om zijn medereisgenoot eraf te gooien. Dit alles met de gedachte dat we vlakbij de bevoorrading waren en er regen op komst was. Gelukkig dat we zo snel hadden gereden, in de bevoorrading kwamen we elkaar terug tegen en net toen we onder de tent stond begon het te gieten. Het heeft wel iets, droog onder een tentje doorweekte wielertoeristen zien aankomen.
Na de bevoorrading hadden we nog wat miezerregen, hierdoor had ik pas halfweg de Tassinstraat door waar ik was, een klimmetje dat ik tijdens bijna elke solo-training doe.
Vanuit Willebringen was het het via de Willebringsestraat en Hoegaardsesteenweg naar Bierbeek, spijtig eigenlijk, dit zijn 2 vreselijk slechte wegen die ze makkelijk kunnen vermijden.
Vanuit Bierbeek gingen we naar boven tot aan de Wereldbol en met de rugwind leek deze helling een stuk korter dan hij normaal lijkt.
Vanaf daar was het via de Katpoelstraat naar Korbeek-Lo, normaal een helling van niks maar ineens stond Jurgen stil, zijn pedaal was eraf geschoten. Gelukkig hebben slimme fietsers altijd een
multi-tool mee en het euvel was dus snel verholpen.
Jurgen nam afscheid in Korbeek-Lo, gelukkig voor hem want net op dat moment plaatste Steven een versnelling op het vals platte stuk naar Bierbeek. Er was nog 1 iemand die ons kon volgen.
Na het nieuwe fietspad door Heverlee-bos moest ik lossen, pas op het kruispunt kon ik terug naar zijn wiel rijden. Ondertussen bleef de wielertoerist in Steven zijn wiel hangen. Dan kwam er nog een verrassing, de Korbeekdamstraat een korte steile helling die ik wel ken maar die op geen enkele parcoursinformatie stond. Ik kreeg er een gigantische klop van de hamer, maar ik was niet de enige de wieltjeszuiger stond ook stil en in plaats van stil te leiden hoorde ik hem gigantisch hard vloeken.
Bovenaan de Korbeekdamstraat kon de wieltjeszuiger nog net aanpikken in mijn wiel. En daar bleef hij zitten. Na de Korbeekdamstraat had Steven wat vertraagd om mij te laten terugkomen.
Maar ik zag dat Steven het redelijk ambentant vond dat die wieltjeszuiger nog altijd in onze wielen hing en met mijn laatste krachten demarreerde ik op 1 van de laatste stukken bergop en warempel de wieltjeszuiger moest lossen, alleen Steven kon volgen. Hij kraakte volledig, fysiek zeker maar volgens mij ook mentaal want een kleine 3km verder stonden we zeker 2minuten aan een rood licht en we hebben hem niet meer terug gezien.
In Heverlee besloten we rechtstreeks naar huis te gaan, er zat nog regen aan te komen en we wouden ons geluk niet verder op de proef stellen.
Kortom een leuke rit op bekend terrein, in goed gezelschap. Er zijn natuurlijk altijd verbeterpunten, betere wegen en een betere bewegwijzering hadden deze tocht van een 7/10 naar een 9/10 kunnen brengen.
135km, 29km/u gemiddeld met 1000 hoogtemeters en op bijna elke helling een persoonlijk record, een stevige rit dus, vooral te danken aan Steven.
Hieronder een kort filmpje van de meeste hellingen en de Strava gegevens van deze rit.

Brabantse Pijl 2016 from koen miseur on Vimeo.