De Brabantse Pijl 2016

Traditiegetrouw is de Brabantse Pijl de 1ste test voor de Berggeiten om te zien wie de winter goed verteerd heeft, wie op schema zit en wie er nog werk voor de boeg heeft. Wegens omstandigheden (familiaal, verlof,…) zakten er maar 5 Berggeiten af naar het Ladeuzeplein. Steven DP, Koen en Jurgen gingen voor de 130km. Marc en mezelf besloten om de 70km te rijden. Veel testen was er dus niet bij.
Na de inschrijvingen vertrokken we en algauw kwamen we bij de 1ste test van de dag: de Paardenstraat. Hier moest ondergetekende al alle zeilen bijzetten om niet achterop te geraken. Ik had toen al door dat het een moeilijke dag ging worden en dat ik Steven, Koen en Jurgen niet veel meer ging zien. Gelukkig had ik een compagnon gevonden in Marc. Na de afdeling werd er koers gezet richting Leefdaal en op de klim richting de Blokkenstraat werd er afscheid genomen van elkaar.

Richting Neerijse sloten Marc en ik dan aan bij een peloton waar we dachten dat de andere 3 er ook bij waren maar dit was niet het geval. De vogels waren gaan vliegen. Vervolgens kwam de Langestraat eraan en stilaan begonnen Marc en ik ons tempo te vinden. Veel tijd om op adem te komen, was er evenwel niet want al snel volgde de Eksterenberg en de Veeweidestraat. Dit was slechts een voorbeschouwing op de echte kuitenbuiter van de dag: De Smeysberg. Deze puist moet ik niet meer voorstellen. Alleen dat het verdomd deugd deed om boven te komen. Marc volgde ook nog steeds en samen zetten we koers naar de bevoorrading.

Eer we daar konden genieten van het lekkers moest er eerst nog de Ijskelderlaan overwonnen worden. Dankzij een beetje parcourskennis vermeed ik de kasseien aan de voet en kon ik, samen met Marc, ook deze klim tot een goed einde brengen. Bij de bevoorrading stonden de andere 3 Berggeiten klaar om terug te vertrekken dus zo groot was de achterstand nu ook weer niet.

Vervolgens kwam de Schavei eraan en weer dankzij parcourskennis werden de kasseien vermeden en konden we tegen een redelijk tempo omhoog rijden. Tussen de Schavei en de Hagaard sloeg het noodlot toe. Marc was nergens meer te bekennen. Na 5 minuten wachten reed ik dan maar terug richting top van de Hagaard. Geen Marc te zien. Ik besloot dan maar te bellen en aangezien Marc niet opnam, dacht ik dat hij mij ergens was voorbij gestoken zonder dat ik dat gezien had. Hij moest dus voor mij zitten. Er zat dus niets anders op dan alleen door te rijden richting Leuven.

De Hertstraat werd ook tegen een fluks tempo overwonnen en werd er koers gezet naar de voorlaatste klim van de dag: De Holstheide. Hier brak echter de apocalyps los: stortregen en hagel werden mijn deel maar toch werd besloten om verder omhoog te rijden. Bovengekomen was het een fenomenaal uitzicht: tegen een donkergrijze lucht tekenden zich de silhouetten af van de de renners die net de hagelbui overleefd hadden. Er was geen tijd om foto’s te nemen aangezien mijn voeten zwommen in mijn schoenen en ik geen zin had om koud te krijgen.

Richting Oud-Heverlee moet ik zodanig geconcentreerd bezig geweest zijn, dat ik de pijltjes niet meer gezien heb. Terwijl iedereen nog een lusje maakte, heb ik per ongeluk de Waversebaan omhoog gereden. Soit, Leuven en het Ladeuzeplein was nu niet ver meer dus gewoon blijven trappen tot de aankomst.

Met doorweekte voeten en na 70km aangekomen op het Ladeuzeplein waar slechts 2 minuten na mij Marc aankwam. Blijkbaar was ik voor de Hagaard nog door het groen gereden en werd Marc gehinderd door een wagen waardoor hij voor het rood stond. Na de zouten weer aangevuld te hebben, werd er koers gezet richting huis en waren we klaar voor de Gambrinusronde maar dat is weer een ander verhaal.