Alpenbrevet 2014

Januari 2014 Eind augustus moest er een sportief hoogtepunt zijn.Januari 2014
Eind augustus moest er een sportief hoogtepunt zijn. Op die manier bleven we trainen. Dus ook tijdens de warme zomermaanden en WK voetbal. Na veel gepalaver besloten de volgende Berggeiten de Zwitserse wegen onveilig te gaan maken. Hun namen? De Voorzitter, Den ondervoorzitter, Kurre, Jolle, Smolders, Quentin, Butcher en Vos. Colpie, de Zwitserse Berggeit, ging uiteindelijk ook nog meerijden.

De Voorzitter en Kurre hadden terloops ook het vermaledijde plan opgevat om met de fiets richting Interlaken te rijden. Dit gehucht zou voor een kleine week onze uitvalsbasis worden. Klein detail voor deze 2 mannen was dat Interlaken op een luttele 750km verwijderd lag van Leuven.

Zondag 17/8 – woensdag 20/8: Op naar Meiringen!!!
Zondagmiddag vertrokken de Voorzitter en Kurre richting Zwitserland. Na 2 dagen kwam er een onheilspellend bericht van de Voorzitter: de shifter van het achterste versnellingsapparaat was afgebroken. Hij moest de tocht verderzetten met slechts 2 versnellingen: de 50×16 en de 34×16.

Om deze 2 dappere helden toch niet voor een gesloten deur te moeten laten wachten, vertrokken Jolle, Smolders en Quentin op woensdagochtend vroeg al richting Zwitserland. Ze waren nog net op tijd om de deur te openen zodat de Voorzitter en de Kurre hun vermoeide knoken konden neder vleien. Het wedervaren van de Voorzitter en Kurre volgt (hopelijk) nog. Woensdagnamiddag vertrokken Butcher, Vos en ondergetekende dan ook richting Interlaken. Kort na middernacht waren ook wij aanwezig en werden er nog enkele goudgele pretcilinders genuttigd.

Donderdag 21/8: laatste training
Op het programma stond een tocht van 80km met 1 klim van 16.4km tegen gemiddeld 7.7%. Kwestie dat iedereen een goed zicht kreeg op zijn huidige fysieke toestand. Onder een stralend zonnetje vertrokken we met ons achten richting de top van de Grosse Scheidegg. Helaas moest Quentin al na een 10tal km afhaken omwille van een pijnlijke knie.

Quentin had zonder het te weten geluk want dankzij de spoorzoek- en kaartleestalenten van de Voorzitter kwamen we opeens op een stuk(je) onverhard uit. Na menig gevloek, stukken te voet en mooie waterval later veranderde de weg terug in asfalt en werd er verder gereden richting beklimming gereden.

Na nog een 20tal kilometer begonnen we aan de klim en al snel werden de verhoudingen duidelijk. De Voorzitter en Butcher etaleerden hun bloedvorm en samen met Kurre snorden zij als vanouds omhoog. Jolle bleef trouw aan zijn eigen tempo en bereikte zonder al te veel problemen de top. Voor Smolders idem als bij Jolle ongeacht het twijfelen bij het kiezen van de juiste richting. Voor Vos was het een (on)aangename eerste kennismaking met een col en voor mezelf, tja. Harken, geparkeerd staan en afzien tegen 1000km/u. Na veel gevloek en gezweet toch de top van deze col bereikt. Hopelijk waren er niet veel Nederlandstaligen in het café boven want mooi klonk mijn commentaar niet…

De beloning was wel een afdaling van 30km tot in Interlaken. ’s Avonds werd de frietketel bovengehaald om friet stoofvlees te eten. De resultaten waren een volle maag en 1 kapotte zekering. Vervolgens werd er nog naar het lokale café, Das Bierhaus, afgezakt om nog enkele Blonde van Moortgat of Bruine van Chimay te nuttigen.

Vrijdag 22/8: losrijden rond de visput
De inspanningen van de dag (of nacht) ervoor hadden toch zijn sporen nagelaten. Quentin besloot om zijn knie te sparen en ging een tochtje lopen. Butcher ging rustig losrijden met het oog op zijn monstertocht van zaterdag. De Voorzitter en Kurre gingen efkes 2 collekes bedwingen om op die manier boven te genieten van het zonnetje. Jolle, Smolders, Vos en mezelf besloten om een tocht rond het meer van Interlaken te rijden. Losrijden zoals dat heet. Halverwege de tocht besloten we om ook even van het zonnetje te genieten in een mooi decor. Echt lang konden we niet blijven zitten aangezien we ons nog officieel moesten inschrijven voor het Alpenbrevet.

Ergens in de namiddag vertrokken we dan met de wagen richting Meiringen om alle documenten in orde te brengen en om ons startnummer op te halen. Terug aangekomen in Interlaken werden de fietsen een laatste keer nagekeken, kettingen ingevet, startnummers opgespeld en werd alles klaargelegd zodat we zaterdagochtend geen tijd moesten verspillen aan details. Had iedereen dan maar geluisterd…

Na een lekkere BBQ – perfect sportvoedsel – werd er nog een matchke voetbal meegepikt op de lokale TV en werd er zelfs nog een klein danske geplaceerd met als apotheose een beeld dat op menig Berggeit zijn netvlies gebrand zal blijven. Het beeld zijnde een Voorzitter die zijn troepen motiveerde met veel beeldspraak (en ontblote torso).

Zaterdag 23/8: Alpenbrevet 2014
5u ’s morgens: de wekker gaat. Alles is nog donker en kil buiten. In elke slaapkamer knipt er een lichtje aan. Slaap wordt uit de ogen gewreven. Eten wordt met niet veel zin binnengespeeld. In stilte wordt er naar de wagens gegaan. Alleen de Voorzitter draaide zich nog eens om in bed. Hij had besloten om niet deel te nemen. Zijn tocht richting Interlaken was voldoende als hoogtepunt.

5u50: de colonne vertrekt richting Meiringen. Weinig woorden worden er gewisseld onderweg.

6u30: een parkeerplaats gevonden. De fietsen worden uitgeladen en de tenue wordt aangedaan.

6u40: elke Berggeit neemt zijn positie in de massa in. Nerveus wordt er naar elkaar gekeken. Dit wordt het dan. Het sportieve hoogtepunt van 2014 ging van start.
Voor 1 Berggeit was alle moeite tevergeefs geweest. Was hij nog aan het slapen bij het inladen? We zullen het waarschijnlijk nooit weten maar Vos was een essentieel deel van zijn uitrusting vergeten. De start en de hele rit ging hij dus missen.

6u45: START!!! Butcher en Colpie gingen voor de 278km en stoven er dus vandoor. Quentin en Kurre gingen voor 178km en hielden er ook onmiddellijk een strak tempo op na. Hoe zij hun tocht beleefden, moet aan hen gevraagd worden.
Jolle, Smolders en mezelf besloten om op eigen tempo de 132km te vervolmaken.

Als begin moest er eerst een 5tal km geklommen worden om dan vervolgens even af te dalen. Hierna kwam de eerste col van de dag: de Grimselpass (26km – 5.9%). Jolle en Smolders had ik toen al kwijtgespeeld maar dat was wat we in het begin hadden afgesproken. Ik ging dus een eenzame dag tegemoet of dat dacht ik toch. Groot was mijn verbazing toen ik Smolders na 8km inhaalde. Na een blik te hebben uitgewisseld, zag ik dat Smol niet echt in vorm was maar de dag was nog lang dus alles kon nog.

Eén derde ver in de klim moest ik omwille van de mist en de koude mijn armstukken terug aandoen. Aangezien ik op dat gebied geen grote held ben, werd er even halt gehouden. Van dit oponthoud geprofiteerde ik even om van het mooi, mistige landschap te genieten. Op dat moment passeerde Smolders en deed teken dat hij echt geen goede dag had. Hij signaleerde dat hij tot op de top ging rijden en dan ging terugdraaien. So be it.

Het laatste stuk van de Grimsel was nog een taaie dobber maar de top werd gehaald. Hier kwam ik Jolle nog tegen maar hij vertrok onmiddellijk. Dit wegens de koude wind op deze top. Na de zouten en suikers terug aangevuld te hebben, werd de afdaling ingezet en dit in een blakende zonnetje. Ging het dan toch een zonnige dag worden?

Onmiddellijk na de afdaling begon de Furkapass. 16.5km tegen 6.4% gemiddeld. Hier onderweg een praatje geslagen met een Belg uit Mol en met een Zwitser van ergens in Zwitserland. Hoezo een eenzame dag? Iedereen moest hetzelfde doen: klimmen. 2u later stond ik ook op deze top maar de zon was verdwenen. Alles was gehuld in mist en de temperatuur bedroeg er 5°. Gelukkig was er geen wind. Hier zelf mijn bevoorrading moeten kopen (halve liter cola en 1 Snickers) en ook een babbel gedaan met een Zwitser in mijn beste Duits. JM Pfaff zou geblonken hebben van trots. Vervolgens werd aan de afdaling richting Andermatt aangevat.

Beneden in het dal blies de wind pal op kop. Hier had ik het geluk dat ik bij een groepje kon aanpikken. Op die manier kon ik wel uit de wind blijven maar de mannen hielden er wel een strak tempo op na wat de zaak natuurlijk niet gemakkelijk maakte.

Na deze afmattende passage door de vallei kwam ik aan bij de volgende bevoorrading maar gezien de nijdige wind besloot ik al snel om verder te trekken. Wat volgde was een 10tal km door Zwitsere tunnels waar helaas wegenwerken aan de gang waren. Slalommen tussen de wagens was hier de uitdaging. Na het slalommen begon dan de laatste klim van de dag: de Sustenpass met 17.4km tegen 7.5%.

De moral zat nog goed alsook de benen dus was het nog een 2tal uur afzien om daarna 30km te dalen. Jep, alles zag er goed uit. Toen nog…

Het leuke aan de Sustenpass is dat je perfect ziet naarwaar je moet. Alleen duurt het ontiegelijk lang eer je daar bent en je ziet jezelf dus niet vorderen. Maar dit was slecht het begin van alle miserie.

Na een 6tal km begon het lichtjes te miezeren. Geen enkel probleem totdat het miezeren veranderde in regen en wind op kop. Het optimisme van bij het begin liep weg zoals de regendruppels op mijn gelaat. De benen voelden opeens zwaar aan en op 4km van de top passeerde ik een café. Hier ben ik gestopt voor een cola en ook om even op krachten te komen. De laatste 4km klimmen beloofden hard te worden maar als het hier al zo slecht was, wat zou dit op de top geven? Snel besloot ik om boven niet lang stil te houden. Als het daar even hard regende als hier lager… Zelfs het stoppen voor mijn cola begon ik mij stilaan te beklagen aangezien de koude stilaan zijn greep op mij begon te hebben.

Moedig zette ik mijn weg verder ondanks de regen en wind. Bij de weinige stukken waar de wind in de rug blies, kon er even bijgeschakeld worden. Helaas waren deze stukken zeer zeldzaam. Vlak bij de top nog een redelijk hallucinant beeld meegemaakt: er moest door een tunnel gereden worden die volledig gevuld was met mist. Met enkel de oranje tunnelverlichting aan werd in er een oranje waas verdergereden. Niet iets dat je elke dag ziet. Bij het verlaten van de tunnel was er gelukkig de bevoorrading.

Deze bevoorrading beschrijven is eenvoudig: ijskoude wind die ongenadig blaast, een landschap gehuld in dichte mist zodat je maar 1m ver kunt zien, regen die neergutst m.a.w. geen leuke plek om lang te blijven. Hier met veel moeite een banaan gegeten + nog snel enkele gellekes meegeritst en vervolgens begon de afdaling.

Nog nooit zolang afgedaald met de remmen toegeknepen. Het zicht was nul-komma-nul en ook het feit dat handen, armen, voeten en eigenlijk het hele lichaam ijskoud had, hielp ook al niet veel. De tranen in mijn ogen kwamen niet van de wind maar van de miserie, van de kou, van de opkomende krampen. Nog nooit heb ik zo hard gevloekt en afgezien op mijn fiets. Nog nooit heb ik zo hard verlangd naar het einde van een afdaling. Gelukkig kwam er na 5km een einde aan die ellendige mistbank waardoor er toch al minder geremd moest worden maar de kou, die bleef.

Beneden aangekomen in het dal moesten er nog 90htm overwonnen worden gedurende 2km. Hier serieus liggen doortrappen om toch terug wat warm te krijgen. Na deze laatste puist moest er nog 5km gedaald worden tot aan de meet in Meiringen.

Totaal leeg en volledig verkleumd werd de finishlijn overschreden. Ik hoorde nog net de lokale Michel Wuyts het volgende afroepen: “Jeron Clercks aus Flandern ist angekommen. Gejuich volgde…

Na het afhalen van mijn Alpenbrevet zocht en vond ik mijn ploeggenoten en werd er in het lokale staminee nagepraat maar aangezien de kou mij nu volledig in zijn greep had en het nog even op Butcher en Colpie wachten was, werd er besloten om terug koers te zetten richting Interlaken.

Zelden zo blij geweest met een zetelverwarming van een wagen…

Na het douchen, droge kleren en enkele Kouwe van Leuven werd de balans opgemaakt. Colpie had de 278km gehaald (héél straffe prestatie), Butcher had wijselijk besloten om bovenop de laatste col in absolute duisternis zijn leven niet te riskeren en heeft dan de wagen gebeld. Niets dan respect voor Butcher die de juiste beslissing genomen heeft. De openstaande rekening zal ooit vereffend worden. Quentin was overall 20ste voor de 172km (even uitpakken van onze Kopman). Kurre is onderweg Jolle tegengekomen en zij hebben samen de meet gehaald. Zeer sterk daalwerk van de Webmaster en straffe stoot van Jolito. Ikzelf de 132km uitgereden (en daar is alles mee gezegd), Smolders en Vos (de een wegens slechte benen en de andere wegens …) hebben het helaas niet gehaald maar ze hebben toch maar een memorabele busrit meegemaakt. En de voorzitter, die wou nog zijn troepen tegemoet fietsen met warme kleren om ons te steunen maar iedereen las zijn informerende SMS wanneer het te laat was.

Na het verorberen van een pizza werd er in Das Bierhaus nog enkele zware biertjes genuttigd maar waar de man met de hamer niet in geslaagd was overdag lukte het hem nu wel. De klop kwam niet geheel onverwacht en één na één gingen de Berggeiten welverdiend slapen. Wat volgde was gesnurk…

De dag erop werd er dan terug richting gezet richting Belgenland alswaar we bij de sponsor de laatste keer onze Visa boventoverden.