Tour de Namur 2013

Terwijl er een grote delegatie van Berggeiten richting de Vogezen was getrokken om de 3 Ballons te rijden, waren 3 Berggeiten richting de kazerne van de Genie in Jambes getrokken voor deze mooie tocht door het Naamse hinterland. Quinten en ik schreven ons in voor de 150km, terwijl Koen koos voor de 75km.

Na een vlotte inschrijving en onder een stralende zon, het is als wel eens anders geweest dit jaar, trokken we ons op gang om de eerste 15km samen af te leggen. De eerste splitsing volgde na de eerste klim. Op die eerste klim van de dag, een lange loper van 3 km, ging Koen vlot mee in het wiel van Quinten richting top. Halverwege bleek de keuze van de 50 toch wat te groot gekozen voor Koen en op souplesse werd verder geklommen. Zelf zag ik alles vanop een zekere afstand gebeuren. Sinds ik een paar jaar op tram 3 zit geraak ik steeds moeilijker en langzamer in mijn klimritme en vandaag was hierop geen uitzondering.

Nadat Koen zijn eigen strijd ging uitvechten met de Naamse heuvels, kozen Quinten en ik om het tempo wat op te drijven en geleidelijk van het ene groepje naar het andere te springen. De heuvels waren hiervoor ideale partners! De derde helling, de triple mur Monty, was net als andere keren toch weer een beetje sterven. Een 36-25 is toch maar net klein genoeg om over nog wat souplesse te kunnen spreken. Zeker de laatste trap van de muur was wat trekken en sleuren. Met het oog op de Dolomieten Marathon zal een 27 of 28 misschien toch nog gemonteerd moeten worden, al was het maar om mentaal gezond aan de verschrikkelijke Giau te beginnen…

Met de kilometers en hellingen die verstreken groeiden de groepjes en vonden mensen van hetzelfde kaliber zich beter en beter. Uiteraard kwam dit ook het gemiddelde ten goede. De bevoorradingen voldeden ook aan de verwachtingen en zeker de zoute Tuk-koekjes smaakten af. Enig klein minpunt, maar begrijpelijk uit ecologisch oogpunt, bekers aan de drankreservoirs is geen overbodige luxe. Nu moest eerst een drinkbus leeggedronken worden om dan terug te vullen. Bij de eerste bevoorrading een mix gemaakt van mijn eigen sportdrank en die van de organisatie, maar mijn darmgestel liet vrij snel uitschijnen dat dit experiment zeker niet gecommercialiseerd dient te worden!

Na de laatste bevoorrading scheidden nog 22km en de legendarische Route Merveilleuse van de citadel van Namen ons nog van de eindstreep. Dit was voor mij ook het moment om het lichaam eens grondig op de proef te stellen. Met wind op kop gedurende een 10-tal kilometer langs de Maas alles uit de kast gehaald. Met nog 1 kilometer tot de voet van de slotklim even gaan recupereren achter een stel brede schouders en dan vanaf de voet een stevig tempo opleggen.

Quinten die al het ganse seizoen op elke helling domineert schoot zoals gewoonlijk als een pijl uit een boog. Onmiddellijk volgden een 4-tal renners in zijn wiel en voor de eerste keer van het seizoen kon ik ook zijn wiel houden. Aan een hoog tempo werd de citadel beklommen en met nog een kilometer tot de top nog een laatste snok gegeven aan het uitgedund groepje. Boven op de citadel zag ik Quinten een 30-tal seconden later,geveld door een klop, ook het plein opdraaien. Terug samen werden de laatste kilometers richting Jambes gereden. Quinten, licht van slag, stelde nog wel droogweg dat ik hem had geklopt, maar dat hij mij op de overige 15-hellingen had geklopt. Tot zover weer ballon doorprikt want hij had natuurlijk groot gelijk!