WK cyclosportieven Stavelot 2011

Met de conditie van de Charly Gaul de week voordien in het achterhoofd, werd met redelijk wat moed afgezakt naar Stavelot alwaar de felbegeerde wereldtitel bij de cyclosportieven op het spel zou staan. De missie op voorhand was duidelijk: proberen geen al te mal figuur te slaan op deze wielerhoogdag. Voor de gelegenheid waren zelfs 3 auto’s vol supporters meegereisd voor de Battle of the Bulge terug live te mogen aanschouwen.

Terwijl de supporters alvast de eerste liederen begonnen te zingen onder invloed van het gerstelijke nat dat al rijkelijk vloeide, kon ik mijn darmen opvrolijken met wat droge pasta en een lekker vettige boterham met kippenwit… Soit, mij toch neergelegd bij deze daad van oneerlijkheid en nog een stevige slok plat water van de welgekende bron in Spa gedronken. Misschien zou dit wel voor extra krachten kunnen zorgen in het heetst van de strijd.

Naarmate de eindbestemming in Stavelot naderde, werd de dreigende hemel ook steeds donkerder. Bij het binnenrijden van Verviers werden de hemelsluizen zonder gene opengetrokken en viel de regen met bakken uit de hemel. Even voelde ik mij kortstondig wereldkampioen, misschien zou niemand starten in dit weer en moest ik ‘gewoon’ de 107km op het gemak uitrijden. Ik kon hoogstens een verkoudheid oplopen, maar aangezien ik die al een dag of 3 had zou zelfs dat mij niet van de titel weerhouden. Onrecht geschiedde echter en 30’ voor de start klaarde het zowaar op. Weg titel!

5’ voor de start kwam er nog een korte mededeling dat de start met 10’ werd uitgesteld wegens een karrenvracht aan werk voor de ambulances. Blijkbaar lag de afdaling van de Wanneranval er spekglad bij. Wie het parcours een beetje kent weet natuurlijk dat die berg altijd aartsgevaarlijk is en niet in het minst voor één of andere Yank of verdwaalde Japanner die deze afdaling nog nooit afgedaald heeft. Uiteindelijk werden de 10’ verlengd tot 30’ en om 14u kon het internationale peloton dan op gang getrokken worden.

De eerste kilometers tot buiten Stavelot waren geneutraliseerd, alhoewel dat daar qua snelheid niets van te zien was. Na de geneutraliseerde start was het dan onmiddellijk gas open en voor ik het wist zat ik al helemaal achteraan in het peloton. Wakkergeschud van dit onrecht ben ik onmiddellijk rond de 50e positie gaan postvatten om daar mijn positie niet meer af te staan tot aan de eerste beklimming. Veel battle of the Bulge was er niet te bespeuren op deze helling, voor mij was het al onmiddellijk a bridge too far en boven op de top was het eerste kaf van de koren gescheiden. En spijtig genoeg zat ik bij het kaf. De supper-klimmers-benen van de week voordien hadden tijdelijk plaats gemaakt voor een stel flanellen benen die met moeite het torso van een gemiddelde man van 75kg konden dragen. Tja, de ene dag is de andere niet.

Al een geluk dat ik tijdens mijn militaire loopbaan nog een deftige karakteriële opleiding ‘genoten’ heb in Marche-Les-Dammes en van opgeven was dus absoluut geen sprake. Deze Belg zou ‘zijn’ Ardennen niet zomaar overgeven aan den buitenlander. Na een reflectie van enkele seconden besliste ik dan maar om het tactisch slim te spelen en even de benen wat rust te gunnen (lees rustig fietsen aan 40km/u), wat te eten en drinken en de 2e groep op te wachten. De 2e groep waren de al iets oudere van dag (40-50jaar) die 2’ na de jonkies vertrokken waren. Bij het plaatwalsen van de kopgroep over mij, nog heel even meegereden in deze kopgroep, maar zij werd ook snel terug ingelopen door het peloton.

Uiteindelijk rustig mee in de buik van dit peloton kunnen meedrijven tot aan de voet van de Ancienne Barrière. Zelfde tafereel op deze bult: de losgeslagen meute ging gewoonweg te snel. Na een nieuwe reflectie (een mens moet wat reflecteren op een WK!) besloot ik dan maar om in een klein groepje ‘kopgroeplossers’ de rit verder te zetten. Ons groepje kreeg een eerste vage vorm vlak voor de top van de Ancienne Barrière en kreeg min of meer zijn definitieve vorm op de cote de Brume. Ook op deze helling liep het weer compleet vierkant, maar aangezien de moraal nog zeer goed was, kon de pijn toch deels teniet gedaan worden.

Als bij wonder begonnen op de cote de Spineux de benen zowaar lekker aan te voelen. Later bleek dit maar van beperkte duur te zijn aangezien na de Spineux de Haute Levée ligt en deze rotzak aanvaard geen 2e rang courreurkes. Speciaal voor de talrijk opgekomen supporters dan toch maar verder gereden. Tenslotte werd deze tocht ook de afsluiter van mijn fietsseizoen 2011.

Halverwege de beklimming van de Rosier doemde er een nieuw gedrocht op, deze maal een creatuur dat ik nog nooit eerder in mijn wielercarrière gezien had: een groot ijzer gedrocht met 4 wielen, alles behalve aerodynamisch en met een gekke groene wimpel aan zijn achterste. Alle registers werden opengetrokken om uit de greep van dit monster te blijven. Ondanks dat ik zeker 10’ van mijn achterstand op de kopgroep had goedgemaakt, was alles ten spijt en moest ik de bezemwagen laten voorbijgaan.

Geen nood, geen man overboord! Ik had 75€ betaald en ik zou ten koste van landverraad nog opgenomen worden in de notulen van dit wereldkampioenschap! Het enige wat nog restte tussen deze verloren strijd of de eeuwige roem en ontelbare maagden was de cote d’Aisomont en ’s lands lastigste helling: de Stockeu. Wat zouden 2 bergen die ik al ontelbare keren beklommen had (en met 12 000hm op 2 weken in de benen) deze berggeit kunnen maken? Niets dacht ik, buiten in werkelijkheid een heuse freine gal en dan nog is de nodige krampen in de bovenbenen op de smerige Stockeu. Volgens de overlevering van de legende die een paar uur later in de lokale herberg al ontstaan was, was er sprake van een grote opflakkering van de Président op de Stockeu omdat ik al dansend deze berg beklom! Bij deze dus een mythe doorbroken: het dansen was enkel omdat ik zo verkrampt was dat ik niet meer kon zitten… Alhoewel de legende toch beter in mans oren klinkt.

Tenslotte dan na 3u29 als een gladiator die net een horde Barbaren verslaan had over de meet gerold als 197e op ongeveer 300 deelnemers op 29’ van de verdiende winnaar. Had die toch wel chance zeker dat het gestopt was met regenen of t was zijnen besten dag niet geweest!

Alle supporters bedankt voor de talrijke opkomst! Aan de organisatie van het WK: bedankt voor de leuke dag, tof parcours, goede organisatie. Enkel jammer dat er geen blijvend souvenir van dit WK mee in de prijs zat.